بازخواني «گناه نخستين» از منظر پولس و امام خميني (ره)

عصيان آدم (ع) در بهشت برزخي با تلقي‌ها و تفاسير گوناگوني روبه‌رو شده است كه يكي از اين تفاسير، تفسيري است كه پولس ارائه داده است؛ تفسيري كه موجب آموزه‌هاي انحرافي، مانند گناه ذاتي و آلودگي سرشت انسان‌ها، و بي‌حاصلي شريعت، و اعتقاد به تثليث و... در عقائد مسيحيت اوليه شده است. درحالي‌كه در نگاه امام خميني ره با توجه عصمت انبياء (ص)، عصيان آدم (ع) در آن عالم كه دار تكليف نبوده، درواقع نوعي توجه به كثرت و چشم‌پوشي از وحدت بوده است؛ و همين امر سبب هبوط آدم و حوا شده است و نه‌تنها سرشت‌ها آلوده نشده و بر فطرت اوليه خود باقي مانده؛ بلكه راه شكوفايي اين فطرت، عمل به شريعت الهي دانسته شده است. هدف اين پژوهش ارزيابي نگرش و مقايسه تطبيقي با شيوه‌اي توصيفي ـ تحليلي و روش كتابخانه‌اي، ميان نگاه پولس و امام خميني (ره) به واقعة عصيان آدم و حوا در بهشت برزخي است. نتيجه اين تحقيق بيانگر آن است كه چگونه نگاه غلط و غيراصولي و غيرعقلاني پولس، سبب بزرگ‌ترين انحراف در عقايد مسيحيت شده است؛ درحالي‌كه با نگاه امام خميني ره، مخالفتِ با نهي ارشادي درواقع زمينه‌ساز ضرورت هبوط آدم و مقام خليفة‌الهي در زمين بوده است.