بررسي روند بيابان زايي منطقه جنوب شرق اهواز به روش IMDPA و تأكيد بر دو معيار اقليم و پوشش گياهي

امروزه پديده بيابان و بيابان زايي گريبان گير بسياري از كشورهاي جهان از جمله كشورهاي در حال توسعه مي باشد. با نگاهي به گستره منابع طبيعي كشور در مي يابيم كه چشم انداز غالب در اين گستره، اراضي بياباني است. دانشمندان و متخصصين بر اين عقيده مي باشند كه علاوه بر عوامل طبيعي، عوامل انساني نيز در بيابان زايي نقش اساسي و كليدي دارند. از آنجا كه اكثر معيارهاي مؤثر در بيابان زايي در دسته عوامل طبيعي قرار دارند، تهيه مدل هاي تعيين پتانسيل بيابان زايي، به صورت منطقه اي انجام مي گيرد. در پژوهش حاضر به منظور بررسي معيارها و شاخص هاي مؤثر در بيابان زايي منطقه جنوب شرق اهواز در استان خوزستان،‏‏ از مدل ايراني ارزيابي پتانسيل بيابان زايي (IMDPA) استفاده و از بين نه معيار اين مدل دو معيار پوشش گياهي و اقليم با توجه به شرايط منطقه انتخاب و براي هر معيار، شاخص‌هاي مختلفي در نظر گرفته شده است. در اين مدل ارزش عددي معيارها از ميانگين هندسي شاخص‌ها و در نهايت بيابان زايي كل منطقه از ميانگين هندسي معيارها به دست آمده و در نرم افزار ArcGIS نقشه نهايي بيابان زايي منطقه تهيه گرديد. نتايج نشان داد كه معيار پوشش گياهي با ارزش عددي 2.06 تأثير بيشتري نسبت به معيار اقليم با ارزش عددي 1.93 در بيابان زايي منطقه داشته است. در آخر نيز ارزش كمي شدت بيابان زايي براساس دو معيار مورد بررسي به ميزان 1.99 به دست آمد كه طبق جدول امتيازدهي اين مدل وضعيت فعلي بيابان زايي براي كل منطقه متوسط تعيين گرديد.