بررسي سقوط كودكان و نوجوانان و تعيين شاخص هاي زماني ارائه خدمات اورژانس 115، شيراز، سال 1396

سابقه و هدف: سقوط دومين علت شايع مرگ‌ومير ناشي از جراحت پس از حوادث ترافيكي است و مراقبت‌هاي اورژانس به‌ويژه نوع پيش بيمارستاني از مهم‌ترين ركن مراقبت‌هاي درماني مي‌باشد. مطالعه حاضر باهدف بررسي سقوط كودكان و نوجوانان و تعيين شاخص‌هاي زماني ارائه خدمات اورژانس 115 طراحي و اجرا گرديد. روش‌ بررسي: مطالعه‌اي مقطعي در سال 1396 با شركت 3622 نفر بر اساس اطلاعات ثبت‌شده در مركز اورژانس انجام شد و متغيرهاي دموگرافيك و شاخص‌هاي زماني مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفتند. جامعه پژوهش شامل مصدوماني بود كه با اورژانس 115 تماس گرفته بودند. جهت توصيف و تحليل تك متغيره‌ها از آزمون‌ كاي اسكوئر و جهت تحليل چند متغيره‌ از مدل رگرسيون لجستيك براي آناليز داده‌ها استفاده شد. نتايج: نتايج اين مطالعه نشان داد كه از مجموع 3622 نفر 1228 (33.9%) نفر زن و 2394 (66.1%) نفرمرد بودند. ميانگين سن مصدومان 4.27 ± 11.35 بود. شيوع سقوط در گروه سني 1813 سال بيشترين (99.6) و در گروه سني زير 6 سال كمترين (72.1) به ازاي هر ده هزار نفر بود. ارتباط بين جنس مرد، سن 1813 سال و ارتفاع بيش از دو متر با GCS معني‌دار شد (0.001 p ). ميانگين زمان پاسخ‌گويي برابر 7.5 دقيقه به دست آمد. نتيجه‌گيري: بر طبق نتايج مطالعه 28.9 درصد موارد تماس با اورژانس به علت سقوط مي‌باشد و جنس، سن، ارتفاع و مكان از عوامل خطر تأثيرگذار بر شيوع سقوط مي‌باشند بنابراين توصيه مي‌گردد با طراحي دقيق و مناسب محيط زندگي افراد شرايط امني براي آن‌ها، به‌ويژه كودكان فراهم گردد و با افزايش ارتقاء ايمني افراد جامعه ميزان حوادث سقوط را كاهش داد.