اثربخشي پروتكل بازنگري شده درمان شناختي رفتاري متمركز بر تروما بر پريشاني روان شناختي و غلظت ايمونوگلوبولين A در زنان قرباني خشونت خانگي

زمينه و هدف: خشونت خانگي از آسيب‌هاي رايج اجتماعي در طول تاريخ بشر بوده است و به سبب گستردگي اثر آن، آسيب‌شناسي و درمان اين پديده همواره مورد توجه درمان‌گران بوده است. لذا هدف از اين پژوهش تعيين اثربخشي پروتكل بازنگري شده درمان شناختي رفتاري متمركز بر تروما بر پريشاني روان شناختي و غلظت ايمونوگلوبولين A در زنان قرباني خشونت خانگي بود.روش بررسي: مطالعه حاضر از نوع نيمه تجربي با استفاده از روش پيش‌آزمون‌ـ پس‌آزمون با گروه كنترل بود كه در سال 1399 انجام شد. جامعه آماري، شامل زنان قرباني خشونت خانگي مراجعه‌كننده به دادگاه خانواده، خانه سلامت، گرم‌خانه و مراكز مشاوره در استان البرز، شهر كرج بودند كه از بين اين افراد به روش نمونه‌گيري در دسترس 40 نفر انتخاب و به ‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل گمارده شدند. داده‌ها به وسيله پرسشنامه خشونت خانگي، پريشاني روانشناختي و آزمايش سطح غلظت ايمونوگلوبولين در سه مرحله و پيگيري يك ماهه براي هر دو گروه جمع‌آوري شد. در گروه آزمايش، پروتكل شناختي رفتاري متمركز بر تروما طي 8 جلسه(هفته‌اي يك جلسه 90 دقيقه‌اي) اجرا شد. داده‌هاي جمع‌آوري شده با استفاده از آزمون‌هاي آماري تحليل كوواريانس و تحليل اندازه‌گيري‌هاي مكرر تجزيه و تحليل شدند.يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش بيانگر آن بود كه درمان شناختي رفتاري متمركز بر تروما بين دو گروه براي مؤلفه‌هاي افسردگي 35/62= F در سطح 0/001، اضطراب 32/38 =F در سطح 0/001 و استرس 25/96 =F در سطح 0/001 پريشاني روانشناختي همانند ايمونوگلوبولين A 11/85 =F در سطح 0/001 تفاوت معني‌داري ايجاد كرده است.نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج به دست آمده از اين پژوهش مي‌توان اذعان كرد كه پروتكل بازنگري شده درمان شناختي‌ـ رفتاري متمركز بر تروما سبب كاهش پريشاني روانشناختي و افزايش ايمونوگلوبولينA در زنان قرباني خشونت خانگي مي‌گردد.