الگوي همگرايي مردم و روحانيت در جمهوري اسلامي ايران با رويكرد گراندد تئوري

پس از انقلاب اسلامي ايران، روحانيت در احيا و ترويج معارف ديني نقش مهمي دارند. با گذشت زمان و ايجاد تحولات در جامعه و برخي عوامل محيطي، جايگاه اجتماعي روحانيت مورد خدشه واقع شده است. اين پژوهش به تبيين ابعاد مختلف همگرايي مردم و روحانيت با استفاده از روش گراندد تئوري يا داده‌بنياد مي‌پردازد. اين تحقيق از شش مصاحبه نيمه‌ساختاريافتهٔ نخبگاني، برگزاري نشست هم‌انديشي با حضور يازده نفر از صاحب‌نظران و اساتيد دانشگاه، استفاده از اسناد و مصاحبه‌هاي موجود در مسئله مردم و روحانيت و همچنين استفاده از گفتمان امامين انقلاب و مصاحبه با اقشار مختلف مردم جهت دستيابي به ديدگاه جامعه در علل تعامل مردم با روحانيت انجام شده است. داده‌هاي به‌دست‌آمده در قالب كدگذاري باز، به ظهور 178 مفهوم انتزاعي در قالب 54 مؤلفه منجر گرديد. سپس اين مؤلفه‌ها در فرايند كدگذاري محوري به يكديگر مرتبط شدند. در‌نهايت با كدگذاري انتخابي در ۵ قضيه، ابعاد مختلف مسئله همگرايي مردم و روحانيت بررسي شده‌اند. بر اساس نظريه داده‌بنياد تحليل داده‌ها، مبيّن آن است كه مقوله محوري با عنوان تعامل مردم و روحانيت مشخص شده است. از سويي با توجه به داده‌ها علل و عوامل مداخله‌گر و زمينه‌ساز، راهبردها و پيامدها به‌تفصيل بيان مي‌گردد.