بررسي و نقد معرفت‌شناسي مكتب سيستمي از ديدگاه قرآن

معرفت پديده‌ها همواره يكي از دغذغه‌هاي اصلي مجموعه انساني بوده و طي اعصار و امصار به اين مسئله اهتما ويژه داشته است. اين مهم، نشانه اهميت شناخت بوده و ذهن دانشمندان خردورز را به خود مشغول كرده است؛ زيرا آگاهي، نمايانگر جريان هاي معرفتي و مكاتب اجتماعي است كه در درون جامعه قد برافراشته و طيفي از انديشمندان را حامي و پيرو خود ساخته است. معرفت حقايق پديده ها، براي مجموعه انساني حياتي است. معرفت شناسي جهت داوري صحت‌وسقم معرفت انسان ، نقش ويژه دارد. معرفت‌شناسي مديريت سيستمي ماهيت عينيت‌گرايي داشته و بايد در چارچوب رويكرد اثبات‌گرايي، تجزيه و تحليل شود. موضوع معرفت مديريت سيستمي محيط و عوامل تأثيرگذار محيطي بر سيستم بوده و عقل، پديده هاي عيني و محيط منبع معرفت آن است. پژوهش حاضر با استفاده از روش تلفيقي مركب از روش اكتشافي، فراتركيب و استنطاقي ابتدا به تحليل معرفت شناسي مديريت سيستمي درباره ماهيت، رويكرد، موضوع و منبع معرفت پرداخته و يافته هاي دانشي را با بهره‌گيري از روش استنطاقي به‌منزله پرسش هاي محوري براي دريافت پاسخ بر قرآن عرضه كرده است. يافته ها نشان مي دهد كه معرفت از منظر كلام وحي ماهيت صرفاً مادي نداشته و بُعد معنوي آن به‌مراتب برجسته‌تر است. قرآن معرفت نسبت به محيط و عوامل تأثيرگذار آن بر كيفيت اقدامات و كنش هاي سازمان را ضروري مي‌داند، ولي موضوع معرفت را از محيط و عوامل محيطي، به خدا، انسان، محيط، عوامل محيطي و رابطه ميان آن ها توسعه مي بخشد و تصريح دارد كه منابع معرفت افزون بر طبيعت و عقل ابزاري، تاريخ و وحي است.