اثر دور آبياري و محلول‌پاشي عناصر كم‌ مصرف منگنز و مس بر ويژگي‌هاي مورفوفيزيولوژيكي سه گونه مرزه (Saturjea sp.) در شرايط اصفهان و گلپايگان

هدف از انجام اين تحقيق بررسي اثرات اقليم، دور آبياري و محلول‌پاشي عناصر مس و منگنز بر ويژگي‌هاي مورفوفيزيولوژيكي سه گونه گياه دارويي مرزه (Satureja sp.) بود. اين تحقيق در قالب طرح بلوك‌هاي كاملاً تصادفي و به ‌صورت فاكتوريل چهار عامل اقليم، گونه‌هاي جنس Satureja، عناصر كم‌مصرف و دور آبياري در سه تكرار در سال 1399 انجام شد. اقليم شامل دو منطقه اصفهان و گلپايگان، گونه‌ها شامل mutica، bachtiarica  وkhuzistanica ، عناصر كم‌ مصرف شامل مس و منگنز در سه سطح (صفر، 20 و 40 ميلي‌گرم در ليتر) و دور آبياري در سه سطح (3، 6 و 9 روز يكبار) بود. نتايج اين تحقيق نشان داد كه بيشترين ارتفاع گياه (±1/1 57.5سانتي‌متر)، تعداد شاخه اصلي (1.7±22.2) و كلروفيل كل ( ±0/04 1.57ميلي‌گرم در ليتر) در مرزه خوزستاني در منطقه اصفهان تحت محلول‌پاشي 20 ميلي‌گرم در ليتر مس و منگنز و دور آبياري سه روز يكبار و بيشترين ميزان پرولين (0.1±13.99 ميكروگرم در گرم ماده تر) در گونه خوزستاني در منطقه اصفهان در دور آبياري 9 روز يكبار و در محلول‌پاشي 40 ميلي‌گرم در ليتر از مس و منگنز و كمترين مقادير صفات مورفوفيزيولوژيكي غالباً در گونه جنگلي تحت اقليم اصفهان، دور آبياري 9 روز يكبار و تيمار 40 ميلي‌گرم در ليتر از مس و منگنز حاصل گرديد. به نظر مي‌رسد منطقه اصفهان به دليل داشتن اقليم نيمه خشك براي گونه خوزستاني بهتر بوده و منجر به ايجاد بيشترين صفات مورفوفيزيولوژيكي تحت دور آبياري سه روز يكبار گرديده است.