مقايسه‌ي اثربخشي گشتالت‌درماني، فعال‌سازي رفتاري و دارونما بر تنظيم شناختي هيجان بيماران مبتلا به مالتيپل‌اسكلروزيس: كارآزمايي باليني تصادفي‌شده

مقدمه: توجه به حالات روان‌شناختي بيماران مبتلا به مالتيپل‌اسكلروزيس (MS) به‌دليل تأثير چشمگير بر سير و پيش‌آگهي بيماري بسيار مهم است. پژوهش حاضر به‌منظور مقايسه‌ي اثربخشي گشتالت‌درماني، فعال‌سازي رفتاري و دارونما بر تنظيم شناختي هيجان بيماران مبتلا به مالتيپل‌اسكلروزيس انجام شد.روش‌ها: روش پژوهش نيمه‌آزمايشي طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل و پيگيري سه ماهه بوده است و در آن شصت نفر از مبتلايان به مالتيپل‌اسكلروزيس مراجعه‌كننده به كلينيك MS بيمارستان رسول تهران انتخاب شدند. سپس با استفاده از بلوك‌هاي چهارتايي به‌صورت تصادفي در چهار گروه پانزده نفره، شامل سه گروه مداخله و يك گروه كنترل گماشته شدند. اعضاي گروه‌هاي روان‌درماني يك ‌بار در هفته به مدت هشت جلسه‌ي نود دقيقه‌اي تحت درمان قرار گرفتند. در گروه دارونما به مدت هشت هفته از كپسول‌هاي حاوي آرد برنج يك ‌بار در روز استفاده شد. هيچ مداخله‌ايي طي اين مدت بر گروه گواه صورت نگرفت. ابزار پژوهش، پرسش‌نامه تنظيم شناختي هيجاني گارنفسكي و همكاران (2006) بود. براي تحليل داده‌ها از SPSS نسخه‌ي 25 استفاده شد.يافته‌ها: نتايج نشان داد اجراي گشتالت‌درماني و فعال‌سازي رفتاري در مقايسه با دارونما و كنترل به افزايش ميانگين نمرات راهبردهاي سازش‌يافته تنظيم شناختي هيجان (0.001=p) و كاهش ميانگين نمرات راهبردهاي سازش‌نايافته (0.001=p) در مراحل پس‌آزمون و پيگيري منجر شده است. گشتالت‌درماني در مقايسه با فعال‌سازي رفتاري ميانگين نمرات راهبردهاي سازش‌يافته (0.027=p) را در مراحل پس‌آزمون و پيگيري بيشتر افزايش داده است و نيز ميانگين نمرات راهبردهاي سازش‌نايافته (0.020=p)  را بيشتر كاهش داده است.نتيجه‌گيري: گشتالت‌درماني در مقايسه با فعال‌سازي رفتاري و دارونما بر بهبود تنظيم شناختي هيجان بيماران مبتلا به مالتيپل‌اسكلروزيس مؤثرتر است.