اپيدميولوژي جغرافيايي خودكشي (كامل و اقدام) در شهرستان‌هاي تحت پوشش دانشگاه علوم پزشكي مازندران در طي سال‌هاي 1391 تا 1395: يك مطالعه اكولوژيك

زمينه و هدف: خودكشي يكي از بزرگ ترين مشكلات پزشكي و اجتماعي جهان است. مطالعه حاضر با هدف تعيين اپيدميولوژي جغرافيايي خودكشي در شهرستان هاي تحت پوشش دانشگاه علوم پزشكي مازندران طي سال هاي 95-1391 انجام شده است. مواد و روش ها: در اين مطالعه اكولوژيك، اطلاعات با استفاده از چك ليست گزارش ماهانه برنامه پيش گيري از خودكشي در بيمارستان هاي دانشگاه علوم پزشكي مازندران جمع آوري گرديد. همبستگي مكاني گروه هاي سنيجنسي خودكشي با استفاده از شاخص آماري Moran’s index(I) محاسبه گرديد. داده ها با استفاده از آمار توصيفي و  آزمون مجذوركاي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: تعداد 376 مورد (1.67 درصد) خودكشي كامل و 22089 مورد (98.33 درصد) اقدام به خودكشي گزارش شده بود. از مجموع افرادي كه خودكشي كردند، 68.5 درصد (15389 نفر) شهري و 31.5 درصد (7076 نفر) روستايي بودند. بيش ترين تعداد اقدام به خودكشي، از شهرستان آمل 3549 مورد (16.07 درصد) و بيش ترين تعداد خودكشي كامل از شهرستان ساري 65 مورد (17.29 درصد) گزارش شده بود. در موارد خودكشي كامل، بيش ترين روش خودكشي در شهرستان ساري و آمل استفاده از قرص برنج و در شهرستان گلوگاه و نوشهر حلق آويز بوده است و در موارد اقدام به خودكشي نيز در شهرستان قائمشهر و آمل استفاده از داروهاي اعصاب و روان بيش ترين گزارش شده بود. نتيجه گيري: با توجه به الگوي جغرافياي، تعداد خودكشي (كامل و اقدام) در اكثر گروه هاي سني و جنسي در شهرهاي پرجمعيت بيش تر مشاهده شده بود. استفاده از روش مصرف قرص برنج در خودكشي كامل و روش هاي خشن و كشنده در برخي از مناطق استان بالا بود.