برايند اعتقاد قرآني به جهان غيب در روش علوم انساني

اديان توحيدي بر پايۀ دعوت به حقايق غيبي شكل گرفته‌اند. نوشتار حاضر با استفاده از روش كتابخانه‌اي در گردآوري اطلاعات، و روش توصيفي تحليلي در استنتاج ديدگاه، ضمن گزارشي از دو رويكرد طبيعت‌گرايي روشي و ضد آن، به هستي‌شناسي جهان غيب و چگونگي ارتباط اين جهان با شهادت پرداخته است و براساس اين مبنا، تلاش كرده است دو رويكرد يادشده را مورد نقد قرار دهد و درنهايت، به اقتضائات ايجابي اصل باورمندي به جهان غيب در مؤلفۀ‌ روش علوم انساني بپردازد.از جهت سلبي، نقص معرفتي مهم‌ترين چالش طبيعت‌گرايي روش‌شناختي و ابتلاي به نسبيت از چالش‌هاي رويكرد ضد آن دانسته شد. از جهت ايجابي و با نگاه پيشيني، بررسي شد كه با جايگزيني اين مبناي قرآني چه تغييراتي در مؤلفۀ‌ يادشده پديد مي‌آيد؟ براساس اين مبنا، در علوم انساني اسلامي، ضمن نفي انحصار در به‌كارگيري از روش‌ تجربي و روش تبييني، روش تركيبي خاصي پيشنهاد شده است.