بررسي ميزان فرسايش واژگان زبان اول در ميان دوزبانه‌هاي كردي-فارسي شهر اسلام‌آباد غرب

درصد قابل توجّهي از جمعيت سرزمين ايران دوزبانه‎هايي هستند كه زبان‎هاي اقليت را در محيط خانواده و زبان رسمي، يعني فارسي را در محيط‎هاي آموزشي ياد مي‎گيرند. تماس دائمي غير فارسي‎زبانان با زبان فارسي و يادگيري فارسي به‎مثابه زبان دوم، زمينۀ فرسايش زبان اوّل را فراهم آورده است. پژوهش حاضر به بررسي فرسايش واژگان زبان اوّل در ميان دوزبانه‎هاي كردي فارسي در شهر اسلام‎آباد غرب پرداخته است. نوشتار پيش رو با شركت 120 نفر از زنان و مردان دوزبانۀ ساكن در شهر اسلام‎آباد بين دو گروه سني 18 تا 30 و 65 سال و بالاتر انجام شد. نتايج بررسي‎ها نشان داد كه گويشوران مرد توانايي بيشتري در حفظ واژگان زبان اوّل (كردي كلهري) دارند و توانش واژگاني آن‎ها نسبت به زنان هم‎سنّ خود كمتر دچار فرسايش شده است؛ همچنين گروه سنّي بالا (65 سال و بالاتر) توانايي بيشتري در حفظ واژگان زبان اوّل دارند و توانش واژگاني آن‎ها نسبت به افراد جوان‎تر (18 تا 30) كمتر دچار فرسايش شده است. با توجّه به گرايش‎ها و انتخاب‎هاي زباني زنان و جوانان و توجّه آن‎ها به زبان معتبر و رسمي، بالاتربودن درصد فرسايش واژگاني ميان زنان و جوانان نشان‎گر درجريان‌بودن روند فرسايش زبان اوّل درميان دوزبانه‎هاي كردي فارسي اسلام‎آباد است.