مقايسۀ اثربخشي درمان راه‌حل‌محور كوتاه‌مدت و درمان مبتني بر شفقت بر ارتباطات ميان‌فردي زوجين مبتلا به افسردگي

ﺳﺎﺑﻘﻪ و ﻫﺪف: اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﻧﻮﻋﯽ اﺧﺘﻼل روانﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﭼﻨﺪﻋﺎﻣﻠﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در آن ﺳﻄﺢ ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﻣﯿﺎنﻓﺮدي ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻢ اﺳﺖ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺑﺎ ﻫﺪف ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ اﺛﺮﺑﺨﺸﯽ درﻣﺎن راهﺣﻞﻣﺤﻮر ﮐﻮﺗﺎهﻣﺪت و درﻣﺎن ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﺷﻔﻘﺖ ﺑﺮ ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﻣﯿﺎنﻓﺮدي زوﺟﯿﻦ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ اﻓﺴﺮدﮔﯽ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ. ﻣﻮاد و روشﻫﺎ: ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺣﺎﺿﺮ از ﻧﻮع ﻧﯿﻤﻪﺗﺠﺮﺑﯽ ﺑﻮد. 45 ﻧﻔﺮ از زوﺟﯿﻦ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﺑﺎ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻼكﻫﺎي ورود ﺑﻪﻃﻮر ﺗﺼﺎدﻓﯽ در ﮔﺮوه درﻣﺎن راهﺣﻞﻣﺤﻮر ﮐﻮﺗﺎهﻣﺪت، ﮔﺮوه درﻣﺎن ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﺷﻔﻘﺖ و ﮔﺮوه ﮐﻨﺘﺮل ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. ﺑﺮاي ﮔﺮوه ﻣﺪاﺧﻠﻪ اول 6 ﺟﻠﺴﻪ آﻣﻮزش درﻣﺎن راهﺣﻞﻣﺤﻮر ﮐﻮﺗﺎهﻣﺪت و ﺑﺮاي ﮔﺮوه ﻣﺪاﺧﻠﻪ دوم 8 ﺟﻠﺴﻪ آﻣﻮزش درﻣﺎن ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﺷﻔﻘﺖ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ. ﺑﺮاي ﮔﺮوه ﮐﻨﺘﺮل ﻫﯿﭻ ﻣﺪاﺧﻠﻪاي اﻧﺠﺎم ﻧﺸﺪ. اﺑﺰار ﮔﺮدآوري اﻃﻼﻋﺎت ﺷﺎﻣﻞ ﭘﺮﺳﺶﻧﺎﻣﻪ ﻣﻬﺎرتﻫﺎي ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻣﺎﺗﺴﻮن ﺑﻮد. دادهﻫﺎ ﺑﺎ ﻧﺮماﻓﺰار SPSS ﻧﺴﺨﻪ 24 ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺷﺪ. ﺳﻄﺢ ﻣﻌﻨﯽداري 0/05 در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ. ﯾﺎﻓﺘﻪﻫﺎ: ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ و اﻧﺤﺮاف اﺳﺘﺎﻧﺪارد ﻣﺘﻐﯿﺮ ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﻣﯿﺎنﻓﺮدي در ﻣﺮﺣﻠﻪ ﭘﯿﮕﯿﺮي در ﮔﺮوه ﮐﻨﺘﺮل 42/32±4/12، در ﮔﺮوه درﻣﺎن راهﺣﻞﻣﺤﻮر ﮐﻮﺗﺎهﻣﺪت 67/18±6/75 و در ﮔﺮوه درﻣﺎن ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﺷﻔﻘﺖ 73/22±7/39 ﺑﻮد. ﯾﺎﻓﺘﻪﻫﺎي ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮔﺮوهﻫﺎ ﻧﺸﺎن داد درﻣﺎن راهﺣﻞﻣﺤﻮر ﮐﻮﺗﺎهﻣﺪت و درﻣﺎن ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﺷﻔﻘﺖ ﺑﺮ ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﻣﯿﺎنﻓﺮدي زوﺟﯿﻦ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻣﻌﻨﺎداري داﺷﺘﻪ اﺳﺖ 0/05 P . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﯿﻦ اﺛﺮﺑﺨﺸﯽ درﻣﺎن راهﺣﻞﻣﺤﻮر ﮐﻮﺗﺎهﻣﺪت و درﻣﺎن ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﺷﻔﻘﺖ ﺑﺮ ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﻣﯿﺎنﻓﺮدي زوﺟﯿﻦ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﺗﻔﺎوت ﻣﻌﻨﺎداري وﺟﻮد داﺷﺖ 0/05 P . ﻧﺘﯿﺠﻪﮔﯿﺮي: ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ درﻣﺎن راهﺣﻞﻣﺤﻮر ﮐﻮﺗﺎهﻣﺪت و درﻣﺎن ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﺷﻔﻘﺖ ﺑﺮ ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﻣﯿﺎنﻓﺮدي زوﺟﯿﻦ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﻣﺆﺛﺮ اﺳﺖ.