ارزيابي چند آفت‌كش گياهي و آلي براي كنترل جمعيت بهاره و تابستانه كنۀ تارتن دولكه‌اي خيار گلخانه‌اي و اثرات جانبي آن‌ها بر جمعيت كنۀ شكارگر Phytoseiulus persimilis

كنۀ تارتن دولكه‌اي مهم ترين آفت خيارگلخانه‌اي در كشور شده و بيشترين دفعات و مقدار مصرف آفت‌كش‌ها عليه آن در مقايسه با سايرآفات گلخانه‌اي انجام مي‌شود. كارآيي دو غلظت 1/2 و 1/5 در هزار آفت‌كش گياهي بايو–2 و دو غلظت 1/5 و 2 در هزار آفت‌كش گياهي مارياپرو–ام عليه جمعيت فعال كنۀ تارتن خيارگلخانه‌اي در بهار و تابستان در مناطق تهران، اروميه، مشهد، جيرفت و اثرات جانبي آن روي كنۀ شكارگرPhytoseiulus persimilis  در تهران در سال 1400مطالعه شد. از غلظت يك در هزار پست اوت، 1/25 در هزار اسكوئينوسل، 0/5 در هزار براي سايفلومتوفن، بيفنازيت، 0/75 در هزار گلدن آبامكتين و از آب‌شويي در تيمار شاهد و طرح كاملا تصادفي با سه تكرار استفاده شد. تعداد 25 كنۀ شكارگر روي هر بوتۀ خيار رهاسازي و 15 روز بعد پس از مشاهده حداقل ميانگين 5 كنۀ تارتن در 30 درصد نمونۀ برگ‌ها، محلول‌پاشي تيمارها صورت گرفت. با جمع‌آوري تصادفي 30 نمونه برگ در فواصل يك روز قبل و 3، 7، 15 روز بعد و شمارش جمعيت فعال كنۀ تارتن در سطح زيرين برگ، داده ها توسط فرمول آبوت به درصد تلفات تبديل و مورد تجزيۀ آماري قرار گرفتند. بيشترين تلفات كنۀ تارتن با بيش از 90 درصد از تاثير غلظت 1/5 در هزار بايو–2 و 2 در هزار مارياپرو–ام روي جمعيت كنۀ تارتن كه آفت‌كش‌هاي بسيار كمي عليه آن استفاده شده بود، در تهران ثبت شد. روند كاهش تلفات كنۀ تارتن از تاثير آفت‌كش‌هاي گياهي از نوبت 3 روز تا 15 روز نسبت به آفت‌كش‌هاي آلي كمتر ملاحظه شد. تاثير تيمارها برجمعيت كنۀ شكارگر در نوبت 3 روز نسبت به يك روز قبل باعث كاهش ولي از نوبت 7 روز تا 15 روز با افزايش و پراكنش بيشتر جمعيت شكارگر در سطح زيرين نمونه برگ‌هاي خيار ملاحظه شد. نتايج تيمارهاي اين تحقيق نشان داد از آنها مي‌توان براي توليد محصول سالم و انجام مبارزه تلفيقي عليه كنۀ تارتن خيارگلخانه اي استفاده نمود.