صورت‌بندي موجهاتي از متصلات لزومي منطق طوسي

كوشش منطق‌دانان در تطبيق شرطيات منطق قديم با زبان نمادين منطق جديد ستودني است، اما تاكنون اين مسئله راه به‌جايي نبرده و مشكل هنوز پابرجاست. نگارنده در اين مقاله مي‌كوشد در حد توان، گره‌اي از مسئله بازِ تطبيق شرطيات بگشايد. بررسي قضاياي شرطي متصله ‌طوسي، در منظومه علوم معرفتي بشر نتايج چشمگيري به‌دنبال دارد. نگارنده پيش از اين در مقاله‌ «تحليلي نوين از ديدگاه خواجه نصيرالدين طوسي درباره قضاياي متصله»، نظام فكري حاكم بر متصلات طوسي را بررسي كرده است. پژوهش پيش‌رو ناظر به مقاله‌ يادشده، متصلات مسوره لزومي را به زبان منطق جديد بازنمايي و صورت‌بندي مي‌كند. صورت‌بندي كه مبتني بر سور مرتبه دوم و منطق‌هاي غيركلاسيكي، مانند منطق ربط، نبوده و تنها براساس نظام موجهاتي KT استوار است. فرمول‌بندي يادشده افزون‌بر تأييد تلازم ميان منفصلات و متصلات پيشنهاد‌شده در مقاله ديگر مؤلف با عنوان «تحليل قضاياي منفصله منطق خواجه نصيرالدين طوسي»، نشان مي‌دهد كه لزومي‌هاي مسوره منطق طوسي به «امكان خاص طرفين» مقيد است.