اثرات رشد هوشمند شهري بر توسعه پايدار اجتماعي در منطقه 12 شهر تهران

مقدمه: رشد هوشمند رويكردي براي توسعه پايدار شهري است كه مسائل و مشكلات حاصل از گسترش پراكنده رويي شهري مناطق كلان‌شهرها را مهار مي‌كند. اين رويكرد با سياست‌هاي سطح خرد و كلان، برابري اجتماعي و عدالت محيطي را تقويت مي‌كند، علاوه بر اين، جنبه‌هاي پايداري را نيز موردبحث قرار مي‌دهد.داده و روش: روش پژوهش از لحاظ نوع توصيفي-تحليلي و از لحاظ ماهيت كاربردي است. روش گرداوري داده‌ها به‌صورت كتابخانه‌اي و ميداني است. جامعه آماري جمعيت ساكن منطقه 12 شهر تهران (241475 نفر) است كه حجم نمونه برابر با 400 نفر مشخص شد. متغيرهاي پژوهش شامل رشد هوشمند شهري در 10 مؤلفه و توسعه پايدار اجتماعي در 8 مؤلفه بوده است. براي تجزيه‌وتحليل داده ها از شاخصهاي گرايش به مركز (ميانگين) و پراكندگي (انحراف معيار و ضريب پراكندگي) و مدلسازي معادلات ساختاري از رويكرد حداقل مربعات جزئي(PLS) استفاده‌ شده است.يافته‌ها: يافته ها حاصل از آمار توصيفي از طريق شاخصهاي گرايش به مركز و پراكندگي نشان داد كه نمره متغير رشد هوشمند شهري در بين دامنه 2.51 تا 3.5 يعني تا حدودي مطلوب قرار دارد. همچنين نمره متغير توسعه پايدار اجتماعي همراه با تمام مؤلفه‌هاي آن بر اساس طيف 5 سطحي در بين دامنه 2.51 تا 3.5 يعني تا حدودي مطلوب قرار دارد. همچنين نتايج در بخش اثرگذاري متغيرهاي مستقل بر وابسته با توجه به مدل سازي معادلات ساختاري نشان داد كه اثر رشد هوشمند شهري بر توسعه پايدار اجتماعي در سطح ضريب معناداري 1.005 و ميزان سطح معناداري0.315 معنا‌دار نيست.نتيجه‌گيري: بنابراين براي دست‌يابي به توسعه پايدار اجتماعي منطقه 12 شهر تهران، بايد استراتژي رشد هوشمند را به‌عنوان راهبرد اصلي در انتظام بخشي به شكل پايدار شهري قرار داد.