ناپايداري‌هاي سياست خارجي امارات متحده عربي؛ از قيام‌هاي عربي تا عادي‌سازي روابط با اسرائيل

هدف: امارات متحده بعد از قيام‌هاي عربي به‌طور فزاينده‌اي تلاش كرد، نقش مؤثري را در مناسبات قدرت منطقه‌‌اي ايفا كند. اين كشور به دليل موقعيت جغرافيايي و اقتصاد متكي بر تجارت به دنبال بسط نفوذ سياسي و نظامي در حوزه‌هاي مختلف منطقه مي‌باشد. براي مشروعيت‌بخشي به اين اهداف، ابوظبي سياست همسويي با قدرت‌هاي جهاني را در دستور كار خود قرار ‌داد. تا جايي‌ كه براي مقابله با رقباي منطقه‌اي و برون‌رفت از پيامد‌هاي اقتصادي سياست‌هاي منطقه‌اي خود، سياست عادي‌سازي روابط با اسرائيل را در پيش گرفت. بنابراين هدف اصلي مقاله، پاسخ به اين پرسش است كه عوامل تأثيرگذار در تغيير استراتژي سياست خارجي امارات متحده عربي بعد از ناآرامي‌هاي جهان عرب چه عواملي هستند؟ روش: براي نيل به اهداف پژوهش و پاسخ به پرسش مورد نظر، تلاش شده است تا دگرگوني‌هاي سياست خارجي امارات متحده با روش‌ توصيفي –  تحليلي و با استفاده از منابع كتابخانه‌اي به آزمون گذاشته شود. يافته‌ها: انقلاب‌هاي عربي و تحولات بعد از آن، زمينه را براي موج جديدي از دوران گذار سياسي در منطقه فراهم آورد. امارات متحده به دليل ساختار سياسي محافظه‌كارانه، در مقابل گذار سياسي در منطقه قرار گرفت. در اين برهه زماني، اين كشور سياست خارجي متفاوتي را از زمان استقلال در پيش گرفت. ناكامي بسياري از قيام‌هاي عربي، منطقه را وارد بحران‌هاي جديدي نمود و اين امر، فرصت لازم را براي امارات فراهم كرد تا اهداف سياسي خود را در منطقه با رويكردي تهاجمي پيگيري كند.   نتيجه‌گيري: اگرچه امارات متحده، با حمايت از بازماندگان رژيم‌هاي سابق و احزاب ملي‌گراي سكولار، به مقابله با موج اسلام سياسي بعد از بهار عربي پرداخت و در مقطعي هم تلاش كرد براي نفوذ منطقه‌اي خود، مسير مستقلي از هم‌پيماناني همچون سعودي‌ها در پيش بگيرد، اما گزينش سياست عادي‌سازي روابط با اسرائيل، زمينه ناپايداري گسترده‌اي را در سياست خارجي اين كشور ايجاد كرده است.