مدل پواسون دو متغيره با استفاده از روش چند سطحي و كاربرد آن در تحليل عوامل مؤثر بر مرخصي استعلاجي كاركنان يك شركت فولادسازي

مقدمه: يكي از مسايل تأثيرگذار بر بهروري اقتصادي، غيبت از كار به دليل بيماري (مرخصي استعلاجي) مي‌باشد. با توجه به اهميت اين موضوع، پژوهش حاضر به بررسي عوامل مؤثر بر تعداد روز مرخصي استعلاجي ناشي از بيماري‌هاي كار و بيماري‌هاي داخلي پرداخت. روش: اين مطالعه از نوع مقطعي بود و بر روي كاركنان مرد شاغل در كارخانه فولاد مباركه اصفهان طي سال‌هاي 94 - 1390 انجام شد. بدين منظور، متغيرهاي پاسخ تعداد روز مرخصي استعلاجي ناشي از بيماري‌هاي داخلي و كار و متغيرهاي كمكي شامل نوبت كاري، وضعيت سيگار كشيدن، تحصيلات، سن، سابقه كار، شاخص توده بدني (Body mass index يا BMI) و شاخص خطر Framingham (Framingham Risk Score يا FRS) بود. جهت تحليل داده‌ها، از مدل پواسون دو متغيره با استفاده از روش چند سطحي استفاده گرديد.  يافته‌ها: تحقيق حاضر بر روي 17988 نفر از كارگران با ميانگين سن 7/56 ± 38/13 سال و ميانگين سابقه كاري 5/59 ± 6/79 سال انجام شد. متغيرهاي نوبت كاري (1/47 = eβ)، مصرف سيگار (1/82 = eβ)، تحصيلات (1/11 = eβ)، سن (1/02 = eβ)، سابقه كاري (1/05 = eβ)، BMI (1/02 = eβ) و FRS (1/08 = eβ) تأثير معني‌داري بر متوسط مرخصي استعلاجي ناشي از بيماري‌هاي داخلي داشت، اما از متغيرهاي مذكور تنها چهار متغير مصرف سيگار (0/74 = eβ)، تحصيلات (1/19 = eβ)، سابقه كاري (1/01 = eβ) و FRS (1/02 = eβ) تأثير معني‌داري را بر متوسط مرخصي استعلاجي ناشي از بيماري‌هاي ناشي از كار نشان داد. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج به دست آمده، مي‌توان با كنترل متغيرهاي تأثيرگذار، به ارايه راهكارهاي مناسب جهت كاهش تعداد روز مرخصي استعلاجي دست يافت.