كاربرد رگرسيون ناپيوستگي در بررسي اثربخشي روش درماني ليدكامب بر كاهش ميزان شدت لكنت كودكان دبستاني: يك مطالعه مورد منفرد

مقدمه: در مطالعات مورد منفرد، خودهمبستگي بين مشاهدات وجود دارد كه باعث نقض فرض استقلال مشاهدات مي‏گردد. در رگرسيون ناپيوستگي، همبستگي بين مشاهدات در طول زمان و در مراحل مختلف درماني (خط پايه، مداخله و...) مد نظر قرار مي‌گيرد. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقايسه روش‌هاي ديداري و روش رگرسيون ناپيوستگي در بررسي اثربخشي روش درماني ليدكامب بر كاهش ميزان شدت لكنت كودكان دبستاني شهر اصفهان بود. روش‌ها: اين مطالعه به روش مورد منفرد (A-B-A) بر روي چهار كودك داراي لكنت 7 تا 9 ساله انجام گرديد. روش درماني ليدكامب به مدت 22 هفته اجرا شد و اثربخشي آن بر ويژگي‌هاي گفتاري كودكان مورد ارزيابي قرار گرفت. شدت لكنت زبان توسط يك مقياس عددي سنجش شد. به منظور تحليل داده‌ها، از روش تحليل ديداري، اندازه اثر و رگرسيون ناپيوستگي استفاده گرديد. يافته‌ها: تجزيه و تحليل داده‌ها بر اساس تحليل‌هاي ديداري و همچنين، رگرسيون ناپيوستگي نشان داد كه به دنبال مداخله، تغييرات معني‌داري به صورت كاهش شدت هجاهاي لكنت شده در بيشتر شركت‌كنندگان به وجود آمد. ضرايب رگرسيوني در تغيير فاز از مرحله درماني به پيگيري معني‌دار گزارش شد؛ به اين معني كه برنامه درماني ليدكامب در گذشت زمان و در تغيير فاز از مرحله درماني به پيگيري مؤثر واقع شده است. نتيجه‌گيري: نتايج به دست آمده نشان دهنده تأثير مثبت روش درماني ليدكامب بر كاهش شدت لكنت كودكان مي‌باشد و شواهد اوليه‌اي را جهت به كارگيري اين روش براي درمان كودكان مبتلا به لكنت زبان فراهم مي‌آورد.