بايسته‌هاي تربيت و استقلال فرزند در آموزه‌هاي ديني و روان‌شناسي

زمينه و هدف: انسان موجودي است كه تربيت در زندگي او نقش ويژه‌اي دارد و بر اين اساس، در جهان امروز، مسأله آموزش، مسأله‌اي كليدي به شمار مي رود. بخش مهمي از آموزش در جهان توسعه‌يافته، صرف آن مي‌شود كه نظام‌هاي آموزشي، افرادي مستقل و البته متعامل با ديگران، انعطاف‌پذير و باورمند به كار جمعي تربيت كنند. اين مطالعه با هدف تبيين ملزومات تربيت فرزند و ايجاد استقلال در او با رويكردي تطبيقي تلفيقي، از منظر آموزه هاي ديني و روانشناسي انجام شده است. مواد و روش‌ها: ‌روش تحقيق حاضر به صورت توصيفي ـ تحليلي است و جمع‏آوري اطلاعات به شيوه كتابخانه‏اي و با مراجعه به اسناد، كتب و مقالات انجام پذيرفته است. ملاحظات اخلاقي: در تمامي مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن اهتمام به اصالت متون، صداقت و امانتداري لحاظ گرديده است. يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش حاضر نشان مي‌دهد كه در سبك‌هاي تربيتي مبتني بر روان‌شناسي، حق نظارت بر تربيت فرزندان متعلق به والدين است. اين در حالي است كه در سبك مسؤولانه مبتني بر آموزه هاي ديني، اين حق از آن خداوند مي‌باشد و اعتقاد پدر و مادر بر اين است كه اولاد وديعه‌اي نزد آن‌ها هستند كه مسؤوليت مراقبت و پرورش ايشان با آن‌هاست و در پيشگاه خداوند ملزم به پاسخگويي در مورد عملكرد خود هستند و همين اعتقاد به وجود عقوبت در صورت تخطي از دستورات الهي، براي آن‌ها التزام دروني ايجاد مي‌كند. نتيجه‌گيري: پدر و مادرِ مسؤول‌محور، با مبنا قراردادن توحيد، فرزندان خويش را به نگريستن و تفكر در آفريده‌هاي خداوند دعوت مي‌كنند. خواسته آن‌ها از فرزندشان اين است كه ارتباط محكمي با خداوند داشته باشند و دائم ذكر او را در ضمير و سرلوحه مسير زندگي خود نگاه دارند و براي او همتايي قرار ندهند.