اثر محلول پاشي آهن و روي و زمان هاي برداشت بر جوانه زني و برخي ويژگي هاي بيوشيميايي سويا رقم ويليامز 82

جهت بررسي تغييرات جوانه‌زني بذر سويا (Glycine max) و برخي ويژگيهاي بيوشيميايي آن، آزمايش فاكتوريلي در قالب بلوك‌هاي كامل تصادفي در مركز تحقيقات كشاورزي و منابع طبيعي استان اردبيل (مغان) در سال زراعي 1400-1399 اجرا گرديد. تيمارها شامل فاكتور محلول‌پاشي سولفات آهن و سولفات روي در دو سطح و زمان برداشت در سه سطح: غلاف سبز، رسيدگي فيزيولوژيك و غلاف رسيده خشك بود. طبق نتايج، اثر متقابل محلول‌پاشي و زمان برداشت بر عملكرد دانه و درصد پروتئين معني دار بود و بيشترين مقادير هر دو صفت در استفاده از سولفات روي در برداشت غلاف خشك بدست آمد. درصد روغن دانه متاثر از هر دو تيمار گرديد، بطوريكه بيشترين درصد روغن در برداشت غلاف سبز به ميزان 21/4 درصد بدست آمد و سولفات روي بيشترين تاثير را بردرصد روغن به ميزان 20/3 درصد دارا بود. اثر متقابل محلول‌پاشي و زمان برداشت بر مقدار آهن و روي بذر معني دار بود و بيشترين مقدار آهن بذر (121/6 ميلي‌گرم در كيلوگرم) در كاربرد سولفات آهن و بيشترين مقدار روي بذر (91/1 ميلي‌گرم در كيلوگرم) در كاربرد سولفات روي، هر دو در برداشت رسيدگي فيزيولوژيك بدست آمد. درصد جوانه زني متاثر از اثر متقابل محلول‌پاشي و زمان برداشت گرديد و بيشترين مقدار (96/6) در تيمار سولفات روي در برداشت غلاف خشك مشاهده گرديد. بطور كلي، مصرف روي باعث افزايش جوانه زني، ميزان روي، درصد روغن و عملكرد دانه شد و مصرف آهن باعث بهبود ميزان پروتيين دانه گرديد. برداشتهاي رسيدگي فيزيولوژيك و غلاف خشك باعث بهبود صفات اندازه گيري شده بجز روغن دانه گرديد.