تاثير تمرينات حركتي در محيط واقعيت مجازي بر دامنۀ حركتي كودكان فلج مغزي

هدف تحقيق حاضر تاثير تمرينات حركتي در محيط واقعيت مجازي بر دامنۀ حركتي در كودكان فلج مغزي بود. 20 پسر فلج مغزي اسپاستيك با 7 12 ساله به صورت در دسترس انتخاب شدند و با توجه به ميانگين نمرات كسب شده به طور همگن در دو گروه تجربي و كنترل قرار گرفتند. آزمودني‌هاي گروه تجربي به مدت 3 هفته به انجام تمرينات بولينگ در محيط مجازي پرداختند اما گروه كنترل برنامه‌هاي درماني معمول خود را ادامه دادند. ابزار بكار گرفته شده شامل دستگاه Xbox و گونيامتر يونيورسال بود. آزمون‌هاي تحليل كوواريانس چندمتغيري و تحليل كوواريانس تك متغيري در سطح 05/0 = p اجرا شدند. بر اساس نتايج آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيري، بين كودكان فلج مغزي حاضر در گروه آزمايش و گروه كنترل حدأقل در يكي از متغيرهاي وابسته (دامنة حركتي شانه، آرنج و مچ) تفاوت معناداري وجود داشت(001/0=p، 43/96=F). بر اساس نتايج آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيري، با توجه به ميانگين بالاتر دامنۀ حركتي در كودكان فلج مغزي حاضر در گروه تجربي، تمرينات واقعيت مجازي سبب بهبود دامنۀ حركتي مفاصل شانه، آرنج و مچ دست اين كودكان در مقايسه با گروه كنترل شده بود. بر اساس نتايج آزمون تحليل كوواريانس تك متغيري، آزمودني‌هاي گروه تجربي در مرحلة پس‌آزمون ميانگين بالاتري را در دامنة حركتي مفاصل شانه، آرنج و مچ دست كسب كردند. استفاده از واقعيت مجازي مي‌تواند به عنوان روش درماني مناسب در بهبود دامنة حركتي اندام فوقاني كودكان فلج مغزي همي‌پلاژي استفاده شود.