اثر خودگويي آموزشي و انگيزشي بر عملكرد پرتاب دارت با دشواري‌هاي متفاوت

هدف از تحقيق حاضر بررسي اثر خودگويي آموزشي و انگيزشي بر عملكرد پرتاب دارت با دشواري‌هاي متفاوت بود. تعداد 60 نفر از افراد مبتدي و راست دست با دامنه سني 22 تا 28 سال به صورت دردسترس از دانشجويان دانشگاه آزاد تبريز انتخاب و به صورت تصادفي به سه گروه خودگويي آموزشي، انگيزشي و كنترل تقسيم شدند. گروه‌هاي مورد مطالعه براساس دستورالعمل خود ۵ دسته ۱۲ كوششي را انجام دادند. تمام پرتاب‌ها در در سطح دشواري كم در فاصله 1.80 متري، در سطح دشواري متوسط از فاصله 2.37 متري و در سطح دشواري زياد در فاصله 2.87 از تخته دارت انجام شدند. شاخص اندازه‌گيري عملكرد براساس ميزان خطاي شعاعي (فاصله محل برخورد دارت از مركز) مورد ارزيابي قرار گرفت. از روش آماري تحليل واريانس تركيبي 2 عاملي با اندازه‌گيري مكرر در عامل سطح دشواري براي آزمون فرضيه‌ها استفاده شد. نتايج نشان داد خودگويي آموزشي و انگيزشي منجر به بهبود معني‌دار عملكرد پرتاب دارت شد. همچنين، اثر دشواري معني‌دار بود، و در نهايت، اثر تعاملي خودگويي و دشواري بر عملكرد پرتاب دارت معني‌دار بود. درنهايت، به نظر مي‌رسد در تكاليف ساده، به دليل ماهيت مهارت، خودگويي آموزشي با تكيه بر نشانه هاي مرتبط به خوبي منجر به بهبود مهارت شده است، اما در سطح دشواري متوسط به نظر مي‌رسد، نقش خودگويي انگيزشي پررنگ‌تر مي‌شود زيرا شرايط نيازمند تلاش بيشتري براي موفقيت است، و اين موضوع با رابطه بين دشواري تكليف و عملكرد همخواني دارد.