تأثير چهار هفته تمرين پلاريزه بر آمادگي هوازي و عملكرد قايقرانان حرفه‌اي

زمينه و هدف: آمادگي هوازي از جمله عوامل اثرگذار بر موفقيت قايقران‌ها در رشته‌ روئينگ بوده و نيازمند استفاده از شيوه‌هاي كارامد تمريني است. تمرينات پلاريزه بر مبناي توزيع شدت تمرين مي‌تواند راهبردي مناسب در اين زمينه باشد. بنابراين، هدف از تحقيق حاضر بررسي تأثير چهار هفته تمرين پلاريزه بر آمادگي هوازي و عملكرد قايقرانان حرفه‌اي بود.مواد و روش‌ها: 20 ورزشكار (10 خانم و 10 مرد) با بيش از دو سال سابقه‌ پاروزني حرفه‌اي، به دو گروه توزيع شدت تمرين پلاريزه )75-80 درصد حجم تمرين معادل 18 جلسه تمرين در ناحيه‌ يك با 75-55 درصد ضربان قلب بيشينه، 10-5 درصد از حجم تمرين معادل هشت جلسه تمرين در ناحيه‌ دو با 87-81 درصد ضربان قلب بيشينه و 20-15 درصد از حجم تمرين معادل چهار جلسه تمرين با 88-100 درصد ضربان قلب بيشينه) و توزيع شدت تمرينات سنتي (20 درصد تمرينات در ناحيه‌ يك معادل 7 جلسه در ماه، 50 درصد در ناحيه‌ دو شامل 12 جلسه در ماه و 30 درصد در ناحيه‌ سه شامل 5 جلسه) تقسيم شدند و تمرينات خود را طي چهار هفته (هر هفته شش جلسه تمرين، سه جلسه پاروزني + يك جلسه كارسنج + دو جلسه دويدن) پيگيري كردند. پيش و پس از دوره‌ تمريني اكسيژن مصرفي بيشينه، نسبت تبادل تنفسي، لاكتات خون، زمان 2000 و 1000 متر ارزيابي شد. از آزمون تحليل واريانس تكراري با عامل بين‌گروهي براي بررسي داده‌هاي پژوهش استفاده شد (0.05≤P).نتايج: براساس نتايج تحقيق حاضر، عملكرد 2000 متر در هر دو گروه پلاريزه و سنتي به‌طور معناداري بهبود يافت (0.0001 P). اين بهبود 5.56 درصد كاهش بيشتر در زمان 2000 متر بود كه نشان‌دهنده‌ اثر بيشتر اين روش تمريني است. اگرچه عملكرد 1000 متر پس از چهار هفته تمرين پلاريزه و سنتي مشابه بود (0.37= P)، اكسيژن مصرفي بيشينه (0.14= P) و نسبت تبادل تنفسي (0.21= P) در هر دو گروه تفاوت معناداري را نشان نداد. درصد چربي در هر دو گروه به‌طور معناداري كاهش يافت (0.001= P).نتيجه‌گيري: با وجود عدم تفاوت برخي شاخص‌هاي فيزيولوژيكي در تحقيق حاضر، چهار هفته تمرين پلاريزه و سنتي با بهبود عملكرد و شاخص‌هاي فيزيولوژيك قايقرانان همراه شد كه اين بهبود در عملكرد 2000 متر كه رقابت اصلي اين ورزشكاران است، با تمرينات پلاريزه بيشتر بود (حدود 6 درصد). به‌نظر مي‌رسد الگوي توزيع شدت تمرين پلاريزه مي‌تواند روش مؤثرتري نسبت به تمرينات سنتي در جهت توسعه‌ ويژگي‌هاي عملكرد هوازي ورزشكاران قايقراني باشد.