تأثير دوازده هفته تمرين تناوبي شديد و مصرف كوركومين بر شاخص‌هاي اكسايشي در مردان چاق مبتلا به ديابت نوع دو

زمينه و هدف: با توجه به اينكه تمرين و مصرف گياهان دارويي با خاصيت ضداكسايشي تأثير بسزايي بر وضعيت ردوكس افراد مبتلا به ديابت نوع دو دارد، بررسي اثر تعاملي تمرين تناوبي شديد و مصرف كوركومين در افراد مبتلا به ديابت نوع دو ضروري به‌نظر مي‌رسد. ازاين‌رو هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير دوازده هفته تمرين تناوبي شديد و مصرف كوركومين بر شاخص‌هاي اكسايشي در مردان چاق مبتلا به ديابت نوع دو بود.مواد و روش‌ها: در اين تحقيق نيمه‌تجربي دوسوكور كه با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه كنترل انجام گرفت، 60 مرد مبتلا به ديابت نوع دو با چربي خون بالا (ميانگين سن 2.05 ± 38.76 سال، قد 2.81 ± 169.53 سانتي‌متر، شاخص توده‌ بدني 1.56 ± 31.09 كيلوگرم بر متر مربع) به‌طور تصادفي در چهار گروه تمرين تناوبي شديد، تمرين تناوبي شديد و مصرف كوركومين، كوركومين و كنترل قرار گرفتند. مداخله‌ تمرينـي سه جلسه در هفته (شامل 10 مرحله تمرين، هر مرحله شامل 30 ثانيه با شدت 80-85 درصد ضربان قلب ذخيره و90 ثانيه استراحت فعال با شدت50-55 درصد ضربان قلب ذخيره) و مصرف 2100 ميلي‌گرم كوركومين سه نوبت در روز بـه مـدت دوازده هفتـه انجـام گرفت. نمونه‌گيري در دو مرحله، پيش‌آزمون و پس‌آزمون به‌منظور سنجش غلظت پلاسمايي آنزيم پارااكسوناز1، آنزيم سوپراكسايد دسموتاز، آنزيم گلوتاتيون پراكسيداز و مالون دي آلدئيد انجام گرفت. داده‌ها با استفاده از آزمون‌هــاي شــاپيروويلك، تحليــل واريانــس يكراهه و كوواريانس دوراهه در سطح معناداري كمتر از 0.05 تحليل شد.نتايج: نتايج نشان داد اثر تعاملي تمرين و مصرف كوركومين سبب افزايش معناداري پارااكسوناز1 (0.014=P)، سوپراكسايد دسموتاز (0.0001=P)، گلوتاتيون پراكسيداز (0.023=P) و كاهش معناداري مالون دي‌آلدئيد (0.0001=P) شد. همچنين اثر تمرين به‌تنهايي به‌طور معناداري سطوح سرمي پارااكسوناز1 (0.010=P)، سوپراكسايد دسموتاز (0.002=P)، گلوتاتيون پراكسيداز (0.015=P) را افزايش و مالون دي‌آلدئيد (0.0001=P) را كاهش داد. با اين حال، اثر كوركومين به‌تنهايي سبب تغييرات معنادار در سطوح سرمي آنزيم‌هاي پارااكسوناز1 (0.053=P)، سوپراكسايد دسموتاز (0.092=P)، گلوتاتيون پراكسيداز (0.055=P) و مالون دي‌آلدئيد (0.079=P) نشد. بيشترين افزايش معناداري از پيش‌آزمون تا پس‌آزمون در پارااكسوناز1 (19.26 درصد، 0.0001=P)، سوپراكسايد دسموتاز (18.37 درصد، 0.011=P)، گلوتاتيون پراكسيداز (17.20 درصد، 0.0001=P) و بيشترين كاهش معناداري در مالون دي‌آلدئيد (24.47 درصد، 0.014=P) در گروه تمرين همراه با مصرف كوركومين مشاهده شد. بيشترين اندازه‌ اثر بر پارااكسوناز1 (86 درصد)، سوپراكسايد دسموتاز (92 درصد)، گلوتاتيون پراكسيداز (81 درصد) و مالون دي‌آلدئيد (88 درصد) اثر تعاملي تمرين و كوركومين بود. نتيجه‌گيــري: نتايج نشان داد كه اثر تمرين به‌تنهايي با تغييرات معنادار در سطوح سرمي آنزيم‌هاي ضداكسايشي و شاخص مالون دي‌آلدئيد همراه است، ولي اثر كوركومين با ايجاد تغييرات معنادار همراه نبود. در نهايت يافته‌ اصلي پژوهش حاضر دلالت بر اين دارد كه اثر تعاملي تمرين و كوركومين در مقايسه با اثر هر كدام به‌تنهايي، براي بهبود فعاليت دستگاه ضداكسايشي و پراكسيداني بدن مردان چاق مبتلا به ديابت نوع دو مناسب‌تر است.