تأثير يك دوره تمرين استقامتي هوازي پيش از القاي ايزوپروترنول بر بيان ژن‌هاي NF-κB و NFATدر بافت بطن چپ موش‌هاي صحرايي نر نژاد ويستار

زمينه و هدف: هايپرتروفي بيماري‌زاي قلبي نوعي اختلال قلبي است كه با تغيير ساختار قلب، آپوپتوز و فيبروز سلول‌هاي عضلۀ قلب همراه است كه به كاهش توانايي تلمبه‌زني قلب و در نهايت احتمالاً به ايجاد نارسايي قلبي و مرگ ناگهاني منجر مي‌شود. نشان داده شده است كه مسير پيام‌رساني عوامل رونويسي NFκB و NFAT نقش مهمي در فرايند هايپرتروفي بيماري‌زاي قلبي دارند و با توجه به اينكه پژوهش‌هاي كمي تأثير فعاليت ورزشي را روي اين عوامل در فرايند هايپرتروفي بيماري‌زاي بررسي كرده‌اند، هدف از پژوهش حاضر شناسايي تأثير هشت هفته تمرين هوازي پيش از القاي ايزوپروترنول بر بيان ژن‌هاي NFκB و NFAT در بافت بطن چپ موش‌هاي صحرايي نر نژاد ويستار بود.مواد و روش‌ها: 18 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار به‌طور تصادفي به دو گروه تمرين استقامتي و كنترل تقسيم شدند. تمرينات استقامتي به مدت هشت هفته، يك ساعت در روز و شش روز در هفته روي نوار گردان با شيب 15 درجه انجام گرفت. پس از هشت هفته تمرين، هايپرتروفي بيماري‌زا از طريق تزريق زيرجلدي 3  ايزوپرترنول طي هفت روز القا شد. 24 ساعت پس از آخرين جلسۀ تزريق، موش‌هاي صحرايي از طريق تزريق درون‌صفاقي 50 ميلي‌گرم كتامين و 10 ميلي‌گرم زايلازين بي‌هوش شدند. سپس موش‌هاي صحرايي تشريح شدند و بافت قلب استخراج و به دماي 70 انتقال داده شد. در پژوهش حاضر براي بررسي بيان ژن‌هاي NFκB و NFAT از روش Real Time PCR استفاده شد. تجزيه‌وتحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزارSPSS  نسخۀ 24 و با استفاده از آزمون t مستقل در سطح معناداري 0.05 ≥P انجام گرفت.نتايج: يافته‌هاي پژوهش حاضر نشان داد، شاخص‌هاي وزن قلب، نسبت وزن قلب به وزن بدن و نسبت وزن بطن چپ به وزن بدن، به‌طور معناداري (0.01=P و 0.03=P) به‌ترتيب در گروه تمرين نسبت به گروه كنترل افزايش پيدا كرده بود. همچنين ميزان بيان نسبي ژن NFκB به‌طور معناداري (0.03=P) در گروه تمرين نسبت گروه كنترل كاهش داشت. در بيان نسبي ژن NFAT تغيير معناداري در گروه‌هاي مورد بررسي مشاهده نشد (0.40=P).نتيجه‌گيري: هشت هفته تمرين استقامتي هوازي از طريق كاهش بيان نسبي ژن NFκB ممكن است نقش مهمي در پيشگيري از هايپرتروفي بيماري‌زاي قلبي داشته باشد.