سياست‌گذاري آسيب‌هاي اجتماعي در دهه 60

با توجه به ارتباط وثيق سياست‌گذاري اجتماعي با ساحت سياست، سعي بر آن است كه شكل گيري سياست هاي اجتماعي مربوط به آسيب هاي اجتماعي در دوران انقلاب به‌عنوان نقطه عطف تحولات سياسي با عطف توجه به نظريه حكومت مندي ميشل فوكو تحليل شود. لذا به‌منظور عينيت بخشي به مراحل روشي كار تحليل محتواي مضموني مورداستفاده قرار گرفت. همچنين جهت پاسخ گويي به سؤالات پژوهش، داده هاي موردنياز از سنجه هاي غير واكنشي و براى گزينش نمونه ها از شيوه نمونه گيرى نظري استفاده شد. يافته ها، حاكي از آن است كه منطبق بر شرايط اجتماعي و سياسي حاكم بر آن دوران، سياست گذاري انقلابي كه از تركيب مضامين هم نشيني گناه/ جرم/ آسيب، سلطه رويكرد حقوقي و مداخلات قضايي انتظامي، پاك سازي اخلاقي، سياست گذاري حمايتي و مواجهه با معلول ها، معنا يافته بود بر سپهر سياست‌گذاري آسيب هاي اجتماعي در ابتداي انقلاب، تسلط يافت. به‌طوركلي، در سياست گذاري اين دوره، ابعاد اجتماعي سياست گذاري آسيب هاي اجتماعي به نفع ابعاد حقوقي و قضايي كمتر مدنظر قرار گرفته است؛ اما نكته قابل‌تأمل و البته مثبت در جريان هژمون شدن، تدوين و اجراي سياست هاي مزبور، پذيرش اجتماعي آن سياست ها بود؛ بنابراين، لازم است در سياست گذاري ها، به مسئله پذيرش اجتماعي آن توجه جدي شود، چرا كه پذيرش اجتماعي هر نوع سياستي، ضامن موفقيت و به ثمرنشستن آن سياست است.