مقايسه اثربخشي واقعيت درماني گروهي با درمان شناختي رفتاري گروهي بر رضايت زناشويي و خودكنترلي زنان

هدف: پژوهش حاضر باهدف مقايسه اثربخشي واقعيت درماني گروهي با درمان شناختي رفتاري گروهي بر رضايت زناشويي و خودكنترلي زنان داراي تعارض زناشويي انجام شد. روش: روش پژوهش حاضر توصيفي از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون - پس آزمون - پيگيري با گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش شامل تمام زنان داراي تعارض زناشويي بود كه در سال 1398 به مراكز مشاوره منطقه 7 شهر تهران مراجعه كرده بودند، كه از ميان آنها 60 نفر با استفاده از نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. جلسات واقعيت درماني به صورت گروهي هفته اي يك جلسه دو ساعته طي 7 هفته برگزار شد. جلسات درمان شناختي رفتاري به صورت گروهي هفته اي يك جلسه دو ساعته طي 8 جلسه برگزار شد. شركت كنندگان جهت پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري به مقياس رضايت زناشويي انريچ (1982) و مقياس خودكنترلي تانجني و همكاران (2004) پاسخ دادند. تحليل داده ها با استفاده از روش تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر انجام شد. يافته ها: نتايج پژوهش حاضر نشان داد اثر متقابل زمان گروه ها موجب افزايش رضايت زناشويي و خودكنترلي (0/001=P) در گروه هاي آزمايش نسبت به گروه گواه شد. نتايج آزمون تعقيبي بنفروني حاكي از تفاوت معنادار درمان شناختي - رفتاري و واقعيت درماني با گروه گواه براي متغيرهاي رضايت زناشويي و خودكنترلي بود. نتيجه گيري: به نظر مي رسد واقعيت درماني و درمان شناختي- رفتاري هر دو، به زنان متأهل با بهبود خودكنترل گري به آنها كمك مي‌كند تا روابط زناشويي خود را بهبود بخشند.