آميخته‌پژوهي مدل اعتماد درون‌سازماني مبتني‌بر كنش جمعي (مورد مطالعه: آموزش‌وپرورش شهر تهران)

اعتماد عاملي حياتي و ضروري براي موفقيت‌هاي فردي و سازماني است كه باعث افزايش نظم، ثبات، و قابليت پيش‌بيني آينده مي‎شود. پژوهش حاضر با هدف طراحي الگوي اعتماد درون‌سازماني از طريق كنش جمعي در آموزش‌وپرورش شهر تهران انجام ‌شده است. اين پژوهش از لحاظ هدف كاربردي، از نظر رويكرد اكتشافي، و از لحاظ نحوۀ تجزيه‌وتحليل داده‌ها آميخته (كيفي ـ كمّي) است. در فاز كيفي، گروهي از خبرگان شامل مديران ارشد، استادان، و مشاوران برجستۀ حوزۀ مديريت سازمان به‌عنوان جامعۀ آماري در نظر گرفته شدند. با استفاده از روش نمونه‌گيري گلوله‌برفي، نُه نفر از خبرگان موردمصاحبۀ عميق قرار گرفتند. در فاز كمّي نيز، همۀ كاركنان آموزش‌وپرورش شهر تهران به‌عنوان جامعه در نظر گرفته شدند. 377 نفر نمونۀ آماري انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوري داده‌ها در فاز كيفي تحقيق مصاحبه‌هاي عميق و غيرساختاريافته با خبرگان بود. داده‌ها براساس روش تئوري داده‌بنياد (كدگذاري‌هاي باز، محوري، و انتخابي) موردتجزيه‌وتحليل قرار گرفتند. در فاز كمّي تحقيق از پرسش‌نامه‌اي بسته و محقق‌ساز استفاده شد و براي انجام تجزيه‌وتحليل‌هاي توصيفي و استنباطي، از نرم‌افزارهاي Spss، Lisrel، و Smart-pls استفاده شد. نتايج نشان داد كه كنش جمعي درون و ميان لايه‌هاي ساختاري سازمان از طريق بازطراحي فرايندهاي سازماني مي‌تواند موجبات اعتماد درون‌سازماني در آموزش‌وپرورش تهران را رقم زند.