بررسي اثربخشي آموزش كيفيت زندگي درماني بر كاهش تعارضات زناشويي و ابعاد آن

پژوهش حاضر به منظور بررسي اثربخشي آموزش كيفيت زندگي درماني بر كاهش تعارضات و ابعاد آن صورت گرفته است. پژوهش آزمايشي و از نوع نيمه آزمايشي بود. طرح پژوهش از نوع پيش آزمون- پس آزمون با گروه آزمايش و كنترل بود. جامعه آماري عبارت بود از كليه زنان متأهل شهر اصفهان. نمونه اين پژوهش شامل 40 نفر داوطلب بود كه به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند. در حاليكه گروه كنترل در ليست انتظار بود، گروه آزمايش هشت جلسه 90 دقيقه اي بسته ي آموزشي را دريافت كردند. ابزار پژوهش پرسش نامه تعارضات زناشويي (MCQ-R)، (تجديد نظر شده 1375) بود. هر دو گروه در دو مرحله پيش آزمون، پس آزمون  در معرض ارزيابي قرار گرفتند. به منظور بررسي و تجزيه تحليل داده ها از آمار توصيفي و استنباطي (كواريانس چند متغيري) استفاده شد. نتايج بدست آمده نشان داد در گروه آزمايش پس از ارائه بسته ي آموزشي كيفيت زندگي درماني، تعارضات زناشويي به طور معناداري كاهش يافته است. طبق يافته هاي اين پژوهش مي توان گفت  كيفيت زندگي درماني روش مناسبي براي كاهش تعارضات زنان متأهل شهر اصفهان بوده است.