اثربخشي درمان چشم انداز زمان بر نشخوار فكري مادران كودكان اتيسم در شهر اصفهان

طي سال هاي گذشته تاكنون در حوزه ي مطالعه ي آشفتگي روانشناختي افراد، در مواجه با موقعيت هاي نامطلوب، توجه به مداخلاتي از جمله فنون چشم انداز زمان كه پنج بعد گذشته ي مثبت، گذشته ي منفي، حال لذت -گرايانه، حال قضا و قدري و آينده را در بر مي گيرد، براي ايجاد آرامش رواني و سازگاري فردي حايز اهميت است. با توجه به همين امر پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان چشم انداز زمان بر نشخوار فكري مادران كودكان اتيسم انجام شد. اين پژوهش در يك طرح نيمه-آزمايشي، و طي يك كارآزمايي كنترل شده تصادفي دو گروهي (يك گروه آزمايش و يك گروه كنترل) پژوهشي سه مرحله اي با سنجش در خط پايه، پس از مداخله (پس آزمون) و در مرحله پيگيري اجرا گرديد. از ميان جامعه آماري مادران كودكان اوتيسم، تعداد 30 نفردر شهر اصفهان بر اساس معيارهاي ورود به پژوهش به صورت دسترس انتخاب و به طور تصادفي به گروه آزمايش(15=n: تحت برنامه درماني چشم انداز زمان طي 8 جلسه گروهي يك بار در هفته) و گروه كنترل(15=n: مداخله يي دريافت نكرد) گمارده شدند. كليه شركت كنندگان مقياس هاي اميد بزرگسالان اسنايدر اسنايدر(1991) و نشخوار فكري نولن هوكسما و مارلو (1991) را در سه مرحله خط پايه، پس از اجراي درمان چشم انداز زمان ودر مرحله پي گيري تكميل كردند.