تاثير آموزش خوش بيني بر سلامت رواني مادران كودكان با آسيب هاي شنوايي 2 تا 10 سال

آسيب هاي شنوايي شايع ترين نارسايي حسي-عصبي در انسان است و تقريباً از هر هزار كودك يك كودك با ناشنوايي شديد تا عميق پايدارحسي عصبي متولد مي شود. نقش تربيتي خانواده دردوران كودكي بيشتر از ساير زمان هاي ديگر است. پژوهش حاضر با هدف تاثير آموزش خوش بيني بر سلامت روان والدين كودكان با اختلال آسيب هاي شنوايي2تا10سال انجام شد. اين پژوهش از نوع تحقيقات آزمايشي است كه با طرح پيش آزمون - پس آزمون به همراه گروه كنترل انجام شده است. جامعه آماري پژوهش را مادران كودكان با اختلال آسيب هاي شنوايي2 تا10سال تشكيل داده است كه در سال تحصيلي 95-94 در مركز آوا شهرستان كوهدشت تحت آموزش بودند. بدين منظور نمونه اي شامل 40 نفر از مادران كودكان كم شنوا و ناشنواي 2تا10سال به طور تصادفي در دو گروه آزمايشي 20 نفر و كنترل 20 نفر قرار گرفتند. براي گردآوري داده ها از پرسشنامه هاي سلامت روان گلدبرگ و هيلر (1979) و پرسشنامه خوش بيني سرشتي شيير و كارور (1985) استفاده شد. مادران دانش آموزان گروه آزمايش طي 10 جلسه تحت آموزش قرار گرفتند. براي بررسي نتايج در بخش آمار توصيفي به ارائه ميانگين و انحراف استاندارد پرداخته شده است و در بخش آمار استنباطي بحث قرارگرفته است.