نقش ميانجي انعطاف‌پذيري روانشناختي در رابطه خودكارآمدي و رفتارهاي ارتقاءدهنده سلامت در زنان نابارور

زمينه و اهداف: ناباروري وضعيتي است كه مي‌تواند با پيامدهاي منفي متعدد فردي و اجتماعي همراه باشد. هدف پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجي انعطاف‌پذيري روانشناختي در رابطه خودكارآمدي و رفتارهاي ارتقاءدهنده سلامت در زنان نابارور بود.روش بررسي: مطالعه حاضر، توصيفي همبستگي و از نوع مدل‌سازي معادلات ساختاري بود. 291 نفر به روش نمونه‌گيري هدفمند از زنان مراجعه‌كننده به يك مركز ناباروري در شهر ساري جهت دريافت خدمات ناباروري در فاصله زماني سه ماهه پاييز 1398 انتخاب شدند. براي گردآوري داده‌ها از پرسشنامه خودكارآمدي عمومي، پرسشنامه انعطاف‌پذيري شناختي و پرسشنامه سبك زندگي ارتقاء دهنده سلامت استفاده شد. براي تحليل داده‌ها از روش‌هاي ضريب همبستگي پيرسون و مدل معادلات ساختاري با بهره‌گيري از نرم‌افزار ايموس استفاده شد.يافته‌ها: نتايج نشان دادند كه انعطاف‌پذيري (0.31=p≤ 0.01r) و خودكارآمدي (0.29=p،≤ 0.01≥ r) داراي همبستگي مثبت معني‌دار با رفتارهاي ارتقاء دهنده سلامت است. انعطاف‌پذيري در رابطه بين خودكارآمدي و رفتارهاي ارتقاءدهنده سلامت داراي نقش ميانجي بود (0.01≥p).نتيجه‌گيري: مطالعه حاضر نشان داد كه در زنان نابارور، انعطاف‌پذيري و خودكارآمدي در پيش‌بيني رفتارهاي ارتقاءدهنده سلامت داراي نقش معنادار هستند. به نظر مي‌رسد كه متخصصان سلامت مي‌توانند با طراحي مداخلات مناسب به تقويت انعطاف‌پذيري و خودكارآمدي و در نتيجه رفتارهاي ارتقاءدهنده سلامت در اين افراد كمك كنند.