تأثير آموزش خودشفابخشي بر فرسودگي شغلي، كيفيت زندگي و انعطاف‌پذيري عاطفي كاركنان اورژانس اجتماعي

زمينه و اهداف: فرسودگي شغلي يكي از مهمترين عواقب اجتناب‌ناپذير استرس كاري است كه به نوبه خود منجر به فرسودگي جسمي، تغيير رفتار و عملكرد شغلي مي‌شود. هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير آموزش خودشفابخشي بر فرسودگي شغلي، كيفيت زندگي و انعطاف‌پذيري عاطفي كاركنان اورژانس اجتماعي شهر اصفهان بود.روش بررسي: روش پژوهش، نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون پيگيري با گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش، شامل كليه كاركنان اورژانس اجتماعي شهر اصفهان بودند كه با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي، 36 نفر از كاركنان انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه 18 نفري آزمايشي و گروه گواه قرار داده شدند. سپس آزمودني‌‌هاي گروه آزمايش در 14 جلسه‌ 90 دقيقه‌اي آموزش خودشفابخشي را دريافت كردند. براي گردآوري اطلاعات در سه مرحله سنجش از پرسشنامه‌هاي فرسودگي شغلي، كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني و انعطاف‌پذيري عاطفي استفاده شد. در تجزيه و تحليل داده‌ها نيز، آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري‌هاي مكرر به كار گرفته شد.يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه آموزش خودشفابخشي بر كاهش فرسودگي شغلي، بهبود كيفيت زندگي و انعطاف‌پذيري عاطفي كاركنان اورژانس اجتماعي موثر است (05/ 0 p)؛ به طوري كه بر همه ابعاد فرسودگي شغلي، دو بعد سلامت جسماني و سلامت روانشناختي در كيفيت زندگي و همه ابعاد انعطاف‌پذيري عاطفي تأثيرگذار بوده است.نتيجه‌گيري: آموزش خودشفابخشي مي‌تواند در محيط‌ هاي كاري پر تنش به منظور افزايش آرامش و سلامت رواني مورد استفاده قرار گيرد.