آسيب‌شناسي فرسودگي شغلي كاركنان هوانوردي و راه‌كارهاي كاهش آن

مقدمه: فرسودگي شغلي مي‌تواند منجر به از دست دادن كيفيت فرد و كاهش كارايي او شود كه اين امر در سازمانها موجب از دست رفتن بهره‌وري و افزايش هزينه خواهد شد، بنابراين شناسايي اثرات ناشي از تنيدگي شغلي مي‌تواند باعث جلوگيري از بروز حوادث غيرقابل پيش‌بيني گردد. هدف از اين مطالعه بررسي مؤلفه‌ها و شاخص‌هاي مؤثر بر فرسودگي شغلي كاركنان هوانوردي ايران، تبيين ميزان اثرگذاري اين عامل در اين قبيل كاركنان و ارائه راه‌كار مناسب جهت كاهش آن بود.روش بررسي: اين مطالعه توصيفي همبستگي بر اساس مدل سنجش فرسودگي شغلي مازلاك  جكسون (1996) انجام شد. جمعيت پژوهش به صورت تصادفي طبقه‌اي از بين هوانوردان ايران انتخاب شدند. براي گردآوري داده‌ها از پرسشنامه‌ استفاده شد. يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه عوامل فردي در ايجاد تنيدگي و فرسودگي مؤثر است. ميزان تنيدگي شغلي در بُعدهاي خستگي هيجاني به ميزان 75% و مسخ شخصيت به ميزان 76% در حد «متوسط و زياد» بود. ولي در بُعد كاهش موفقيت فردي به ميزان 32% «متوسط» و 68% «كم» بود. همچنين نتايج آمار استنباطي نشان داد كه رابطه معني‌داري بين عوامل فردي و سازماني و فرسودگي شغلي وجود دارد.بحث و نتيجه‌گيري: در آسيب‌هاي سازماني «پيچيدگي و مبهم بودن شغل هوانوردي» به عنوان اولين اولويت توسط پاسخ‌دهندگان مطرح شده است. پيشنهاد مي‌شود تلاش گردد تا با ساده‌سازي كار از طريق شرح شغل مشخص و مسير شغلي مناسب رفع ابهام انجام گيرد و نيز به رفع مسائل و مشكلات اقتصادي كاركنان هوانوردي توجه ويژه‌اي شود.