بررسي نسبت حاشيه نشيني و امنيت عمومي شهروندان

حاشيه نشيني پديده اي اجتماعي است كه همراه با گسترش آن شاهد افزايش ناامني، بزهكاري، جرم و جنايت و... در جامعه هستيم. حاشيه نشيني با تحت تاثير قرار دادن امنيت اجتماعي بويژه فراهم كردن بستر لازم براي ارتكاب جرايم همواره مورد توجه مديران سياسي فضاي شهري بوده است. بايد گفت در صورت بي اهميتي به موضوع مورد مطالعه، جامعه در حوزه هاي مختلف اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و سياسي نيز دچار بحران خواهد شد. چرا كه هميشه حاشيه ها متن را تهديد مي‌كنند. ناامني در حاشيه طبيعتاً در متن نيز اثر گذار خواهد بود. جامعه ناامن به هيچ عنوان توسعه پيدا نخواهد كرد. براي همين پيش نياز توسعه در حوزه هاي مختلف انساني، اجتماعي، فرهنگي، اقتصادي و سياسي، همين مقوله امنيت اجتماعي است كه نياز هست به صورت همه جانبه مورد تحليل قرار گيرد. تحقيق پيش رو با هدف بررسي تاثير حاشيه نشيني بر احساس امنيت اجتماعي شهروندان با روش توصيفي تحليلي انجام گرديده است. نتايج نشان دهنده اين است كه حاشيه نشينان به دليل جمعيت جوان، فقر، تزلزل شغلي، تحصيلات پايين، كمبود امكانات تفريحي، ضعف بهداشت، آشفتگي و افسردگي و... ممكن است امنيت شهروندان را تهديد كند. حاشيه‌نشيني به دليل عدم انسجام و همبستگي با درون جامعه شهري با افزايش آسيب هاي اجتماعي، موجب اختلال در نظم و امنيت عمومي مي شود. لذا مي بايستي مديران شهري و متوليان حفظ امنيت عمومي با تأكيد بر مسائلي چون آموزش، تبليغات، اعتماد سازي، مشاركت اجتماعي و از همه مهمتر با توسعه اقتصادي و سياسي هزينه هاي امنيتي و اثرات تخريبي و آسيب هاي حاشيه نشيني را كاهش دهند.