بررسي رابطۀ رهبري زهرآگين با فرسودگي شغلي معلّمان به‌واسطۀ نقش ميانجي انسداد و سكوت سازماني

در پژوهش حاضر هدف بررسي رابطۀ رهبري زهرآگين با فرسودگي شغلي معلّمان بواسطه نقش ميانجي انسداد و سكوت سازماني است. روش پژوهش كمّي، توصيفي و از‌نوع مطالعات همبستگي است. جامعۀ پژوهش، معلّمان ناحيۀ سه شيراز در‌سال تحصيلي 1400-1399 بودند كه از اين جامعه با روش نمونه‌گيري تصادفيِ نظام‌دار و بر‌مبناي فرمول كوكران نمونه‌اي به حجم 324 نفر انتخاب شد. براي گردآوري داده‌هاي پژوهش از پرسشنامه‌هاي رهبري زهرآگين اشميت (2008)، انسداد سازماني گيبني و همكاران (2009)، سكوت سازماني ديميترس و وكولا (2007) و فرسودگي شغلي مسلش و جكسون (1981) استفاده و تجزيه‌و‌تحليل داده‌ها با استفاده از الگوي معادله‌هاي ساختاري و به كمك دو نرم‌افزار Spss و lisrel انجام شد. نتايج تحليل نشان داد كه متغيرهاي رهبري زهرآگين، انسداد سازماني و سكوت سازماني اثر مستقيم، مثبت و معنادار در‌سطح 0/05 بر فرسودگي شغلي معلّمان دارند. همچنين، رهبري زهرآگين با نقش ميانجي انسداد سازماني و سكوت سازماني اثر غيرمستقيم، مثبت و معنادار در‌سطح 0/05 بر فرسودگي شغلي معلّمان دارد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه وجود رهبران زهرآگين در رأس سازمان‌هاي آموزشي و مدرسه‌ها باعث انسداد سازماني، سكوت سازماني و در‌نهايت، فرسودگي شغلي معلّمان مي‌شود.