بازنمايي ذهنيت قبيله‌گرايي سياسي در توسعه‌نيافتگي: استان كهگيلويه و بوير احمد

امروزه توسعه جزء ضرورت‌هاي نظام جهاني است تا جايي كه نيل به پيشرفت و توسعه ازجمله دغدغۀ عمدۀ حكمران‌هاي كشورهاست. براي ورود به توسعه بايد افكار و ساختارهاي ذهنيِ مانع توسعه اصلاح شوند و بر اين مبناست كه توسعه در‌تعارض با ذهنيت قبيله‌اي است. پژوهش حاضر با هدف كاوش فرآيند قبيله‌گرايي سياسي و توسعه‌نيافتگي در استان كهگيلويه و بوير احمد صورت‌گرفته و از اين رو از نظريۀ زمينه‌اي استفاده شده است. در اين پژوهش مصاحبه‌شوندگان دوازده نفر از نخبگان علمي و پژوهشگران اين حوزه در استان هستند. داده‌ها به‌صورت مصاحبۀ عميق نيمه‌ساختاريافته به دست آمد و تا رسيدن به اشباع نظري ادامه يافت. تحليل داده‌ها با استفاده از كدگذاري باز، محوري و انتخابي انجام شد كه نتيجۀ تحليل آنها رسيدن به چهار مقولۀ محوري و يك هستۀ مركزي است. مقوله‌هاي محوري عبارت است از: برجستگي ذهنيت قبيله‌گرايي، سياست‌هاي ساختاري نامطلوب و بازتوليد ذهنيت قبيله‌گرايي سياسي، تضعيف مرزهاي سياسي و ظهور قبيله‌گرايي سياسي، نقش متناقض‌گونۀ نخبگان سياسي در فرايند توسعه. مقولۀ هسته عبارت است از: قبيله‌گرايي سياسي، دافع و بازدارندۀ توسعه. يافته‌هاي پژوهش نشان داد بين قبيله‌گرايي سياسي و توسعه‌يافتگي استان كهگيلويه و بوير احمد پارادوكس‌ها و كشمكش‌هاي متعدّدي وجود دارد و افزايش تمايل به قبيله‌گرايي سياسي، موجب كاهش توسعه‌يافتگي در استان مي‌شود؛ اما توسعه و افزايش آن در جامعه اثر‌هاي قبيله‌گرايي سياسي را كمرنگ مي‌كند و موجب از‌بين‌رفتن روحيۀ قبيله‌گرايي سياسي مي‌‌شود.