بررسي نقش فضاهاي باز شهري منطقه 20 شهرداري تهران در كاهش آسيب هاي ناشي از زلزله

مخاطرات طبيعي با انواع گوناگون و گستره ي نفوذشان به عنوان پديده هاي تكرار پذير و مخرب، همواره در طول دوران حيات كره ي زمين وجود داشته اند و پس از پيدايش بشر نيز هميشه خطري جدي براي انسان بوده اند. بنابر اين برنامه ريزي پيش از وقوع بحران از جمله مهمترين مسائلي است كه امروزه پيش روي مديران شهري قرار دارد. يكي از شهرهاي ايران كه بيش از ساير شهرها با اين مشكل روبرو است، شهر تهران باشد. منطقه 20 تهران در جنوب اين شهر واقع شده و از جمله مناطقي است كه بر روي گسل خطرناك ري قرار دارد. به نظر ميرسد تلاش هاي صورت گرفته در يك دهه گذشته به لحاظ ايجاد برخي زيرساخت ها، بر اساس بافت فشرده جمعيتي و بافت فرسوده موجود، كافي نبوده است. در همين راستا پژوهش حاضر با روش توصيفي – تحليلي و از نوع پژوهش هاي كاربردي و كمي و كيفي به دنبال بررسي نقش فضاهاي باز شهري در كاهش آسيب ناشي از وقوع زلزله با تاكيد بر مشاركت شهروندان منطقه 20 تهران مي باشد . جامعه آماري كليه شهروندان منطقه 20 شامل 453740 نفر مي باشد . به اين ترتيب در پژوهش حاضر ، مفهوم مشاركت ، ساختار كالبدي نواحي منطقه 20، ساختار شبكه راه ها و نظر شهروندان در زمينه مشاركت آن ها در فضاهاي باز پس از وقوع زلزله مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج نشان داد بين زيرساخت ها، امكانات، گسترش فضاهاي باز شهري، مشاركت شهروندان و آسيب هاي ناشي از وقوع زلزله رابطه معناداري وجود دارد و همچنين، عدم تبليغات برنامه ريزي شده، عدم اطلاع رساني از امكانات و موقعيت مكان هاي فضاهاي باز شهري از جمله مهمترين موانع در مشاركت شهروندان در استفاده از فضاهاي باز شهري، هنگام وقوع زلزله است