پيش‌بيني خودجرحي بدون قصد خودكشي بر اساس در معرض قرارگرفتن، انتظارات پيامد و خودكارآمدي اجتنابي در دانشجويان دانشگاه گيلان

مقدمه: با توجه به نقش عوامل شناختي و محيطي در بروز و ادامه خودجرحي، هدف پژوهش حاضر پيش‌بيني خودجرحي بدون قصد خودكشي بر اساس در معرض قرارگرفتن، انتظارات پيامد و خودكارآمد اجتنابي در دانشجويان است.روش: اين پژوهش توصيفي از نوع همبستگي است. نمونه پژوهش 264 دانشجوي دانشگاه گيلان در سال تحصيلي 1400-1399 بود كه به صورت دردسترس انتخاب شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها، پرسشنامه خودزني سانسون و همكاران (1996)، مقياس در معرض‌گذاري اجتماعي خودجرحي بدون قصد خودكشي زلكوويچ و كول (2014)، پرسشنامه انتظارات پيامد خودجرحي بدون قصد خودكشي هاسكينگ و رز (2016) و مقياس خودكارآمدي اجتناب از خودجرحي بدون قصد خودكشي سيزز و همكاران (2014) استفاده ‌شد. داده‌ها‌ به‌وسيله تحليل رگرسيون چندگانه تحليل شدند.نتايج: نتايج تحليل رگرسيون چندگانه نشان داد كه 44/3 درصد از واريانس خودجرحي بدون قصد خودكشي توسط در معرض قرارگرفتن، انتظارات پيامد و خودكارآمدي اجتنابي پيش‌بيني مي‌شود و بين آن‌ها خودكارآمدي اجتنابي و انتظارات پيامد به‌ترتيب با پيش‌بيني 24/8 درصد و 23/8 درصد از واريانس خودجرحي بدون قصد خودكشي، بيشترين سهم را داشتند.بحث و نتيجه‌گيري: نظر به اين‌كه در معرض قرارگرفتن، انتظارات پيامد و خودكارآمدي اجتنابي مي‌توانند خودجرحي بدون قصد خودكشي را پيش‌بيني كنند، يافته‌هاي اين پژوهش مي‌تواند به پيشگيري از اين رفتار و طرح‌ريزي برنامه‌هاي آموزشي و درماني كمك كند تا دانشجويان كمتر در معرض آسيب‌هاي حاصل از اين رفتار قرارگيرند