اثربخشي طرحواره درماني بر تحمل ابهام و تاب آوري مادران كودكان مبتلا به اختلال نقص توجه- بيش فعالي

مقدمه: اختلال نقص توجه_بيش فعالي از شايع ترين اختلالات دوران كودكي است كه تاثير بسياري بر مادران دارد چراكه ‏آن‏ها نخستين مراقبان و افرادي هستند كه بيشترين تعامل را با اين كودكان دارند. بنابراين، لزوم استفاده از روش‌هاي جديد در جهت ارتقا و بهبود شرايط آنان حائز اهميت است. هدف از پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي طرحواره درماني بر تحمل ابهام و تاب آوري مادران كودكان مبتلا به اختلال نقص توجه_بيش فعالي اصفهان بود.روش: طرح پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي با پيش آزمون_پس‌آزمون و گروه كنترل همراه با دوره پيگيري بود. جامعه ي آماري مورد مطالعه شامل كليه  مادران كودكان مبتلا به اختلال نقص توجه_بيش فعالي مراجعه كننده به كلينيك هاي سطح شهر اصفهان در سال 1399 بود. بعد از غربالگري اوليه و بررسي ملاك هاي ورود و خروج، در نهايت تعداد40 نفر از مادراني كه اختلال نقص توجه_ بيش‌فعالي كودكشان توسط متخصص تشخيص قطعي داده شده بود انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه (20 نفره) آزمايش و كنترل گمارده شدند كه در جريان جلسات از هر گروه 5 نفر خارج شدند و در نهايت در هر گروه 15 نفر باقي ماند. براي گروه آزمايش 12 جلسه طرحواره درماني 90 دقيقه اي برگزار شد و در پايان مداخله، از هر دو گروه پس‌آزمون به عمل آمد و بعد از گذشت يكماه نيز، از هر دو گروه، آزمون پيگيري گرفته شد. ابزار مورد استفاده براي جمع آوري داده ها شامل پرسش نامه هاي تحمل ابهام نوع2 مك لين (2009) و تاب آوري كونور و ديويدسون (2003) بود. به منظور تجزيه و تحليل داده ها نيز از شاخص هاي آمار توصيفي نظير ميانگين و انحراف استاندارد و آمار استنباطي تحليل اندازه گيري مكرر استفاده گرديد.نتايج: گروه آزمايش افزايش معناداري را در تحمل ابهام (0/001 p) و تاب آوري (0/001 p) داشته است.بحث و نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي اين پژوهش مي توان گفت طرحواره درماني بر افزايش تحمل ابهام و تاب آوري مادران كودكان مبتلا به اختلال نقص توجه_بيش فعالي موثر است. بنابراين پيشنهاد مي شود درمانگران  از اين رويكرد درماني در جهت افزايش تحمل ابهام و تاب آوري اين مادران بهره ببرند