اثر القاي شرم و گناه بر عملكرد خودكنترلي در تكليف در دانشجويان دانشگاه شيراز

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر اثر القاي شرم و گناه بر عملكرد خودكنترلي در تكليف بوده است.روش: پژوهش به روش نيمه‌آزمايشي و با طرح پيش‌آزمون و پس آزمون با گروه كنترل اجرا شد. جامعه آماري، دانشجويان دختر و پسر مقطع كارشناسي بودند كه در نيمسال اول  تحصيلي 99-1398 در دانشگاه شيراز تحصيل مي كردند. نمونه شامل 64 دانشجو (26 پسر و 38 دختر) بود كه با استفاده از نمونه گيري در دسترس و مبتني بر هدف، و با توجه به معيارهاي ورود و خروج از سه كلاس دانشگاه شيراز انتخاب شده و به مقياس هاي افسردگي، اضطراب و استرس (DASS)، خودكنترلي (تانگ ني، 2004)، تمايل براي خودكنترلي (يوزيل و باميستر، 2017) زيرمقياس هاي آمادگي براي شرم و آمادگي براي گناه مقياس عاطفه خودآگاه-3 (تانگ ني، 1989) و پرسشنامه هيجان شرم و گناه پاسخ دادند. سپس شركت كنندگان سه كلاس در 3 گروه القاي شرم، القاي گناه و كنترل، در معرض مداخله آزمايشي قرار گرفتند. در دو گروه آزمايش، از طريق يادآوري و نوشتن جزئي يك اشتباه شخصي، احساس شرم يا گناه القا شد و مجدداً هيجان هاي شان از طريق پرسشنامه سنجش هيجان شرم و گناه اندازه گيري شد. در نهايت، شركت كنندگان هر سه گروه، تكليف پازل غيرقابل حل را انجام دادند.نتايج: نتايج نشان داد كه ميزان خودكنترلي در شركت كنندگان گروه گناه بيشتر از گروه شرم و كنترل است، اما بين ميزان خودكنترلي گروه شرم و گروه كنترل تفاوت معناداري وجود نداشت.بحث و نتيجه گيري: بر طبق نتايج، هيجان هاي خودآگاه گناه و شرم مي توانند خودكنترلي و در نتيجه سازگاري و پايداري افراد در موقعيت هاي متعارض را تحت تأثير قرار دهند.