نقش ميانجي عزت‌نفس سازماني در رابطه بين سايش اجتماعي و سكوت سازماني از ديدگاه اعضاي هيئت علمي دانشگاه بيرجند

پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش ميانجي عزت نفس سازماني در رابطه بين سايش اجتماعي و سكوت سازماني انجام گرفت. اين پژوهش، از نظر هدف، كاربردي و از نظر روش توصيفي ـ همبستگي است. جامعه آماري پژوهش شامل اعضاي هيئت علمي دانشگاه بيرجند در سال تحصيلي 98ـ97 به تعداد 323 نفر بود كه با استفاده از جدول مورگان حجم نمونه 175 نفر برآورد شد و گزينش آنان با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي ساده صورت گرفت. براي گردآوري داده ها از سه پرسشنامه سكوت سازماني ون داين (2003)، سايش اجتماعي دافي و همكاران (2002) و عزت نفس سازماني پيرس و همكاران (1989) استفاده شد. ضريب پايايي پرسشنامه ها با استفاده از ضريب آلفاي كرونباخ بررسي و به ترتيب برابر با 0.93، 0.95 و 0.96 برآورد شد. داده هاي پژوهش با استفاده از روش هاي همبستگي پيرسون، تحليل واريانس و معادلات ساختاري تحليل شد. نتايج پژوهش نشان داد روابط بين متغيرهاي پژوهش در سطح 0.05 معنادار بود؛ به گونه اي كه با افزايش يك انحراف استاندارد در نمره سايش اجتماعي، سكوت سازماني 0.27 انحراف استاندارد افزايش خواهد يافت و با افزايش يك انحراف استاندارد در عزت نفس سازماني، سكوت سازماني 0.34 انحراف استاندارد كاهش خواهد يافت. علاوه بر آن، عزت نفس سازماني نقش ميانجي بين سايش اجتماعي و سكوت سازماني ايفا مي كند. الگوي معادلات ساختاري از برازش خوبي برخوردار بود و همه شاخص هاي برازش الگو در دامنه قابل قبول قرار داشتند. بنابر يافته هاي پژوهش مي توان گفت از آنجا كه رفتارهاي سايشي منجر به افزايش رفتارهاي ناسالم و درنتيجه كاهش تعاملات مثبت و سازنده مي شوند؛ بنابراين سازمان ها، ازجمله دانشگاه ها، لازم است در جهت كاهش و حذف اين رفتارها تلاش كنند.