بررسي ارتباط خود شفقتي با بهزيستي روانشناختي در مبتلايان به مولتيپل‌اسكلروزيس با ميانجي‫ گري احساس تنهايي اجتماعي

زمينه و هدف: تنهايي يك تجربه معمول در افراد مبتلا به بيماري مولتيپل اسكلروزيس (MS) است كه با پيامدهاي روانشناختي قابل توجهي ارتباط دارد، بر همين اساس بررسي وضعيت رواني اجتماعي اين افراد، امر مهمي است. هدف از پژوهش حاضر تعيين نقش ميانجي احساس تنهايي اجتماعي در رابطه بين خودشفقتي و بهزيستي روانشناختي در بيماران مبتلا به MS بود.روش كار: در اين مطالعه توصيفي همبستگي، 220 نفر از بيماران مبتلا به ام اس به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. جهت گردآوري دادهها از پرسشنامه بهزيستي روان شناختي ريف فرم كوتاه (PWBS)، مقياس شفقت به خود (SCS) و مقياس تنهايي اجتماعي (SLS) استفاده شد. دادهها به روش همبستگي پيرسون و معادلات ساختاري با استفاده از نرم افزارهاي SPSS-23 و AMOS-24 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: نتايج نشان داد كه خودشفقتي، همبستگي مثبت معنادار با بهزيستي روانشناختي (0/66 = p 0/01 ,r) و همبستگي منفي معنادار با احساس تنهايي اجتماعي (p 0/01r =، 0/63)داشت. همچنين بين احساس تنهايي اجتماعي با بهزيستي روانشناختي (p 0/01r= 0/69) ارتباط معناداري مشاهده شد. اثر غيرمستقيم و اثر كل خودشفقتي بر بهزيستي روانشناختي به ترتيب 0/26 و 0/86 و به لحاظ آماري معنادار بود (0/01 p).نتيجه گيري: نتايج نشان داد كه احساس تنهايي اجتماعي در ارتباط بين خودشفقتي و بهزيستي روانشناختي، نقش واسطه اي دارد. بنابراين مي توان از طريق ارتقاي روابط اجتماعي تا حدودي سبب بهبود بهزيستي روانشناختي در افراد مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس شد.