تأثير جنس قليف، نوع چسب و پيچ بر ظرفيت لنگر خمشي اتصال گوشه‌اي قاب ساخته‌شده با تخته ‌فيبر دانسيته متوسط (MDF) زير بار كشش قطري

درِ كابينت MDF به‌طور معمول به‌صورت قاب با اتصال فارسي با دوبل، بيسكويت، كليدهاي پلاستيكي و قليف با چسب ساخته مي‌شود. به‌دليل سرعت كار و گيرايي، اغلب از چسب سيانوآكريلات (CA) براي چسباندن آنها استفاده مي‌شود، اما اين روش غيراصولي است، زيرا به‌دليل شكننده بودن، چسب بعد از مدتي از ناحيۀ اتصال جدا مي‌شود. از اين‌رو اين تحقيق با هدف بررسي تأثير جنس قليف (تخته چندلا، تخته‌ فيبر و چوب صنوبر)، نوع چسب پلي‌اورتان (PU) و پلي‌وينيل استات (PVAc) و كاربرد پيچ به‌عنوان اتصال‌دهندۀ مكانيكي بر ظرفيت تحمل لنگر خمشي قاب MDF تحت بار كشش قطري انجام گرفت و نتايج با قاب كامل برش‌داده‌شده با CNC مقايسه شد. بارگذاري با دستگاه 0308 Hounsfield با سرعت بارگذاري 5 ميلي‌متر بر دقيقه انجام گرفت. نتايج نشان داد كه با تغيير جنس قليف، نوع چسب و اتصال‌دهندۀ مكانيكي مقاومت اتصالات به‌ترتيب 79.2، 69.1 و 131.7 درصد تغيير كرد. كمترين لنگر خمشي مربوط به اتصال ساخته‌شده با قليف تخته چندلا و چسب PVAc بدون پيچ (6.47 نيوتن متر) و بيشترين آن مربوط به دو اتصال ساخته‌شده با قليف تخته ‌فيبر و صنوبر با چسب PU به‌همراه پيچ بود (به‌ترتيب50.83 و 48.68 نيوتن متر). لنگر خمشي نمونه‌هاي ساخته‌شده با قليف تخته فيبر و صنوبر با چسب PU به‌همراه پيچ حتي از نمونه‌هاي قاب كامل بيشتر بود (به‌ترتيب12.4 و 7.6 درصد). از اين‌رو براي كاهش دورريز ناشي از برش قاب كامل، بايد هر سه قليف بررسي‌شده با چسب PU به‌همراه پيچ براي ساخت قاب استفاده شود.