معرفت شهودي و مولفه ‌هاي آن براساس حكمت صدرايي

مسئله اين مقاله سرشت معرفت شهودي و مؤلفه‌هاي آن بر اساس حكمت صدرايي است. معرفت شهودي به عنوان يكي از معارف مورد توجه در حكمت صدرايي است و با توجه به كاربست ويژه آن در حكمت صدرايي، شايسته بررسي است. بهره از معرفت شهودي و همچنين معرفت عقلي مقرون به سابقه است؛ اما برجستگي ملاصدرا در استفاده توأمان از آن دو گونه معرفت است و اين امر موجب بنيان‌شدن حكمت متعاليه به عنوان نظام فلسفي منحصر در نوع خود است كه معرفت شهودي را به بيان برهاني عرضه مي‌كند. معرفت شهودي ثمره مكاشفه عارف است كه از طريق تزكيه به دست مي‌آيد و خاستگاه آن -يعني مكاشفه- از سنخ علم حضوري بوده و خطاناپذير است، اما يافته‌هايش در مقام گزارش، تفسير و داوري از سنخ معرفت حصولي بوده و خطاپذير است. از اين رو حقانيتش منوط به دو سنجه عقل و ودايع روايي (كتاب و سنت) است. ژرفاي معرفت شهودي موجب اهميت آن از حيث معرفت‌افزايي شده است. اين امر موجب كاركرد بي‌بديل معرفت شهودي در نظام صدرايي شده است. اهم اين كاركردها عبارت‏اند از: تكوين، تكميل، تصحيح، تثبيت و تعميق آموزه‌هاي حكمت متعاليه. مقاله ضمن ايضاح سرشت و جايگاه معرفت شهودي در حكمت صدرايي، بر اهميت والاي آن نزد ملاصدرا اشاره مي‌كند.