اثربخشي درمان شفقت به خود بر خودكارآمدي و رضايت از زندگي در بازنشستگان نيروي انتظامي شهر تهران

اهداف: دوران بازنشستگي انتقال به مرحله جديدي از زندگي است كه يكي از مهمترين تغييرات در زندگي فرد به شمار رفته و توجه به اين دوره اهميت زيادي دارد. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان شفقت به خود بر خودكارآمدي و رضايت از زندگي در بازنشستگان نيروي انتظامي شهر تهران انجام شد. مواد و روشها: روش پژوهش شبه آزمايشي و از نوع پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل است. جامعه آماري تمامي بازنشستگان نيروي انتظامي شهر تهران در سال 1399 بودند كه از بين آنها 30 نفر به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه 15 نفره آزمايش و كنترل جايگزين شدند. براي گردآوري دادهها، از پرسشنامه خودكارآمدي Scherer و Maddox (1982) و پرسشنامه رضايت از زندگي Diner و همكاران ( 1985 ) استفاده شد. پروتكل آموزش شفقت به خود، طي 8 جلسه (هرجلسه 120 دقيقه) براي گروه آزمايش انجام شد و نهايت ا بعد از اتمام جلسات آموزشي اقدام به اجراي پسآزمون شد. دادههاي پژوهش با استفاده از روش تحليل كوواريانس تك متغيره در قالب نرمافزار SPSS 22 مورد بررسي قرار گرفتند.يافته ها: دادههاي پژوهش براي 30 بازنشسته در دو گروه آزمايش و پيگيري مورد بررسي قرار گرفت. ميانگين سني در گروه آزمايش 41 / 6 ± 11 / 73 سال و در گروه كنترل 31 / 5 ± 51 / 76 سال بود. با توجه به مقادير F براي پس آزمون خودكارآمدي ( 76 / 91 ) و رضايت از زندگي ( 79 / 12 ) و سطح معناداري آنها ( 001 / 0 = P-value ) كه كوچكتر از 05 / 0 بود، مشاهده شد كه درمان شفقت به خود اثربخش بود و توانست خودكارآمدي و رضايت از زندگي را در گروه آزمايش افزايش دهد.نتيجه گيري: درمان متمركز بر شفقت ميتواند تأثيرگذاري مناسبي جهت افزايش خودكارآمدي و احساس رضايت از زندگي در بازنشستگان داشته باشد. لذا ميتوان از اين مداخله در برنامه هاي طراحي شده براي بازنشستگان استفاده نمود.