پياده‌سازي رويكرد استوار نسبي براي انتخاب پرتفوي بهينه در بورس اوراق بهادار تهران با استفاده از برنامه‌ريزي مخروطي مرتبه دوم

هدف: هدف اين پژوهش، به‌كار بردن رويكرد استوار نسبي براي حداقل‌كردن حداكثر پشيماني است. براي مواجهه با عدم قطعيت موجود در داده‌هاي ورودي، مدل بهينه‌سازي پرتفوي ماركويتز با استفاده از بازآفريني مدل ماركويتز، به‌صورت مدل مخروطي مرتبه دوم در نظر گرفته شده است. پشيماني را مي‌توان اختلاف بين جواب به‌دست‌آمده از جواب بهينه، تحت يك دسته داده وروديِ مشخص تعريف كرد. اين رويكرد با استفاده از سناريوها، عدم قطعيت موجود در داده‌هاي ورودي مدل را در نظر مي‌گيرد. همچنين، براي مقايسه رويكرد استوار نسبي و مدل ماركويتز، از مدل بهينه‌سازي استوار پرتفوي برتسيماس و سيم استفاده شده است كه عدم قطعيت را به‌صورت فاصله در نظر مي‌گيرد. روش: با استفاده از بازدهي‌هاي سهام موجود در شاخص 50 شركت فعال‌تر بورس اوراق بهادار تهران، از ابتداي سال 1395 تا انتهاي سال 1397، وزن‌هاي سهام موجود در پرتفوي‌ها‌ي بهينه هر سه مدل برآورد شد و با استفاده از داده‌هاي سال 1398، روي آنها آزمون برون‌نمونه‌اي انجام گرفت. يافته‌ها: بر اساس يافته‌هاي پژوهش، رويكرد استوار نسبي مدل ماركويتز، در آزمون خارج از نمونه روي بيشتر نقاط متناظر مرز كارا در قياس با مدل ماركويتز عملكرد بهتري را نشان مي‌دهد. همچنين رويكرد استوار برتسيماس و سيم بر اساس وزن‌هاي بهترين شارپ درون‌نمونه‌اي، عملكرد بهتري از مدل ماركويتز داشته است. نتايج آزمون‌هاي آماري، تفاوتي در عملكرد خارج از نمونه‌اي بين دو رويكرد استوار نسبي و برتسيماس و سيم نشان نداده است. نتيجه‌گيري: نتايج حاضر نشان مي‌دهد كه رويكرد استوار نسبي در مقايسه با رويكرد ميانگين واريانس، كمابيش مي‌تواند براي بيشتر اشخاص با ترجيحات ريسك و بازده متفاوت، عملكرد بهتري داشته باشد. همچنين، رويكرد ارائه‌شده مي‌تواند معيار ريسك جديدي براي استفاده‌كنندگان ارائه دهد و در انتخاب پرتفوي‌ بهينه مورد توجه قرار گيرد. به‌علاوه، افراد در انتخاب بين دو رويكرد استوار نسبي و استوار مطلق بي‌تفاوت‌اند.