قلمروهاي خانه و تغييرات آن در ميان مهاجران كاكاوندي در دهه‌هاي 1370 ، 1380 و 1390

اين مقاله به بررسي وضعيت خانه و قلمرو در ميان مهاجران كاكاوندي در دهه‌هاي 1370، 1380 و 1390 مي‌پردازد. رويكرد نظري مبتني بر آراء دورشميت درباره خانه در فضاي جهاني است. روش پژوهش مردم‌نگاري و فنون گردآوري مشاهده، مصاحبه و تجربه زيسته هستند. يافته‌ها نشان مي‌دهند كه مشكلات زندگي مهاجران در شهرهاي هرسين و كرمانشاه به همراه سياست‌هاي دولت كه در راستاي عمران روستايي بود سبب‌ساز دو پويش شد. نخست، بازگشت به روستا بود كه تغييراتي مانند «بوروكراتيزه شدن زندگي روزمره روستايي»، «كاركرد زدايي از خانه روستايي» و «شهري شدن روستا» را به همراه داشت. دوم، مهاجرت به استان تهران و البرز بود. اين مهاجران در مناطقي ساكن شدند كه فضاهاي شهري مناسب براي تحقق امر اجتماعي نداشتند. دوري از جماعت و تك افتادگي در مقصد جديد، قلمرو خانه را براي آنان به درب آپارتمان فروكاست. سرانجام، كاكاوندها براي تحقق امر اجتماعي از مناسك سوگ و شبكه‌هاي اجتماعي به دليل سياليت و فضامنديِ آن‌ها كمك گرفتند. آنان خانه خويش را در فضاي اجتماعي مبسوط تعريف كردند. افرادي كه در عالم واقع ارتباط خويش با پيشگاه كاكاوند را از دست دادند به‌مرور با فرسايش هويت روبرو گشتند.