رابطه ي بين تعامل والد_كودك و معلم_كودك با تفكر انتقادي دانش‌آموزان پايه‌ي ششم

هدف اين پژوهش، بررسي رابطۀ تعامل والد_كودك و معلم_كودك با گرايش به تفكر انتقادي در دانش‌آموزان پايۀ ششم بوده است. جامعۀ آماري پژوهش شامل 499 دانش‌آموز پايۀ ششم منطقۀ اشترينان بود. 217 دانش‌آموز به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. دانش‌آموزان، اوليا و معلمان به مقياس‌هاي تفكر انتقادي كودكان، رابطۀ والد_كودك و معلم_كودك پاسخ دادند. براي تحليل داده‌ها از همبستگي پيرسون، رگرسيون چندمتغيري با روش ورود، تحليل واريانس يك‌راهه و آزمون تعقيبي LSD استفاده شد. نتايج نشان داد كه بين نزديكي والد_كودك و تفكر انتقادي كودكان رابطۀ مثبت و بين تعارض والد_كودك با تفكر انتقادي كودكان رابطۀ منفي وجود داشت. همچنين بين نزديكي و وابستگي معلم_كودك با گرايش به تفكر انتقادي رابطۀ مثبت و معنادار وجود داشت. بر اساس نتايج رگرسيون، ارتباط نزديك معلم_كودك قوي‌ترين متغير براي پيش‌بيني گرايش به تفكر انتقادي در كودكان بود. نتايج نشان داد كه والدين داراي مدرك تحصيلي ليسانس و فوق ديپلم فرزندان داراي گرايش بيشتري به تفكر انتقادي داشتند. همچنين معلمان داراي مدرك ليسانس و فوق ‌ليسانس نسبت به معلمان داراي تحصيلات فوق‌ ديپلم داراي دانش‌آموزاني بودند كه گرايش بيشتري به تفكر انتقادي داشتند. بنابراين تقويت تعامل مثبت والد_كودك و معلم_كودك مي‌تواند گرايش به تفكر انتقادي در كودكان را تقويت كند.