اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر انعطاف پذيري شناختي، استرس ادراك شده ،كيفيت زندگي ، تبعيت از درمان و شاخص هاي زيستي ( A1C) در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر انعطاف پذيري شناختي، استرس ادراك شده ،كيفيت زندگي ، تبعيت از درمان و شاخص هاي زيستي ( A1C) در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو بود. پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي و طرح آن به صورت دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل همراه با سه مرحله پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري ( دو ماهه ) بود. جامعه آماري پژوهش حاضر، شامل كليه بيماران مبتلا به ديابت نوع دو كه داراي پرونده در انجمن ديابت شهر اصفهان در سال 1398و 1399 بودند. حجم نمونه براي هر گروه 15 نفر در نظر گرفته شد. روش نمونه‌گيري به صورت هدفمند بود و افراد پس از انتخاب، به صورت تصادفي‌ در دو گروه درمان پذيرش و تعهد (15=n) و گروه كنترل (15=n) جايگزين شدند. در اين پژوهش داده‌ها با استفاده از پرسشنامه خصوصيات دموگرافيك، پرسشنامه انعطاف پذيري شناختي، پرسشنامه استرس ادراك شده، پرسشنامه تبعيت درماني، پرسشنامه كيفيت زندگي بيماران ديابتي، پرسشنامه پذيرش و عمل، ويرايش دوم و آزمايش هموگلوبين گليكوزيله (اي. وان.سي) (HbA1c) بدست آمدند. نتايج نشان داد درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر انعطاف پذيري شناختي، استرس ادراك شده ،كيفيت زندگي ، تبعيت از درمان و شاخص هاي زيستي ( A1C) در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو اثربخش است.